🌟 Σε μια χώρα κρυμμένη πίσω από βουνά και σύννεφα, υπήρχε μια πολιτεία που λεγόταν Πολιτεία των Φωτεινών Βημάτων. Εκεί ζούσαν μόνο παιδιά. Όχι επειδή είχαν χαθεί, αλλά επειδή είχαν βρει κάτι μοναδικό: τη δύναμη να συνεχίζουν.
✿ Κάθε παιδί είχε περάσει από κάτι δύσκολο. Άλλα είχαν χάσει κάτι, άλλα φοβήθηκαν πολύ, κι άλλα είχαν δει τον κόσμο να αλλάζει γύρω τους. Μα κανένα παιδί δεν ήταν μόνο.
✿ Κάθε πρωί, όλα πήγαιναν στην Πλατεία του Θάρρους, όπου ένας παλιός σοφός τους έλεγε:
— «Ο φόβος είναι σαν σκιά. Αν ανάψεις ένα φως μέσα σου… εξαφανίζεται.»
✿ Έτσι, το κάθε παιδί είχε τη δική του λάμπα θάρρους, που άναβε όταν:
έλεγες την αλήθεια σου 🌿
μιλούσες σε κάποιον για αυτό που νιώθεις 🗣️
ζητούσες βοήθεια όταν τη χρειαζόσουν 🤝
έκανες ένα βήμα, έστω και μικρό, προς αυτό που σε φοβίζει 👣
✿ Ο Μίλτος φοβόταν να μιλήσει μπροστά σε άλλους. Μια μέρα όμως, σήκωσε το χέρι του και ψιθύρισε:
— «Είχα έναν εφιάλτη… αλλά σήμερα χαμογέλασα λίγο.»Η λάμπα του φώτισε σαν ήλιος.
✿ Η Μιράντα δεν έβγαινε ποτέ από το σπίτι της. Μέχρι που πήρε μια κιμωλία και ζωγράφισε έναν ήλιο έξω από την πόρτα της. Κι ύστερα βγήκε και κάθισε δίπλα του, μόνη της.Και τότε… ένα άλλο παιδί ήρθε και κάθισε δίπλα της και μετά από λίγο ακόμα ένα. Και η Μιράντα… δεν ήταν πια μόνη.
✿ Ο σοφός τους έμαθε ότι ο φόβος δεν νικιέται με μια κραυγή — αλλά με μικρές πράξεις ελπίδας. Και πως κάθε δάκρυ είναι ένα βήμα, όχι προς τα πίσω, αλλά προς τα μπροστά προς κάτι καλύτερο.
✿ Κάθε φορά που ένα παιδί ξεπερνούσε έναν φόβο, φύτευε ένα φωτεινό λουλούδι. Έτσι η Πολιτεία έγινε ο πιο όμορφος κήπος που υπήρξε ποτέ.
✿ Και όταν ερχόταν κάποιο νέο παιδί, τρομαγμένο ή θλιμμένο, όλα του έλεγαν:
«Δεν χρειάζεται να τα καταφέρεις σήμερα. Αρκεί να μείνεις μαζί μας.»
✿ Και τότε η λάμπα του καινούργιου παιδιού άναβε… για πρώτη φορά.
✨ Τα Μυστικά του Θάρρους
✿ Ένα πρωί, όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν στην πλατεία και βρήκαν ένα νέο μήνυμα από τον σοφό. Έλεγε:
«Σήμερα, θα μάθουμε ότι το θάρρος… είναι μεταδοτικό. Όταν το δείχνεις, το αποκτούν κι άλλοι.»
✿ Τα παιδιά κοιτάχτηκαν απορημένα. Τότε, ο Λεωνίδας, που πάντα ήταν ο πιο ήσυχος, σήκωσε το χέρι του και είπε:
— «Θα προσπαθήσω να ανέβω στη μικρή σκηνή και να πω ποιο είναι το μεγαλύτερο μου ‘φοβάμαι’ ο μεγαλύτερος μου φόβος.»
✿ Αν και η καρδιά του χτυπούσε σαν τύμπανο ανέβηκε στην σκηνή και είπε.
— «Φοβάμαι… να μην με ξεχάσουν. Όταν δεν μιλάω, νομίζω ότι δεν υπάρχω και ότι δεν με βλέπεις κανένας.»
✿ Από κάτω κανείς δεν γελούσε, κανείς δεν κοίταξε αλλού. Μόνο σιωπή… ώσπου η Νέλια πλησίασε, άναψε τη δική της λάμπα θάρρους και είπε:
— «Κι εγώ φοβάμαι το ίδιο.»
✿ Τότε μια-μια οι λάμπες άναψαν κι η Πλατεία του Θάρρους φωτίστηκε σαν αστέρι.Ο Λεωνίδας χαμογέλασε, γιατί για πρώτη φορά ένιωσε… ορατός.
✿ Εκείνη τη μέρα, ο σοφός τους έδωσε ένα κουτί με μικρά χαρτάκια με γράμματα, όπου πίσω τους είχε γραμμένη μια λέξη/φράση κουράγιου.
— «Δώστε τα όταν δείτε κάποιον που πέφτει λίγο, που νιώθει φοβισμένος. Ίσως ένα μόνο γράμμα του δώσει φως ξανά.»
✿ Η Μιράντα έδωσε το γράμμα “Σ” σε ένα καινούργιο παιδί και έγραφε “Σηκώνεσαι ξανά”.Ο Νίκος έδωσε το “Ε” σε μια φίλη του και έγραφε — “Είσαι αρκετός”.Κι έτσι, δημιουργήθηκε μια νέα γωνιά στην πλατεία: Το Αλφαβητάρι του Θάρρους.
✿ Από τότε, τα παιδιά έγραφαν λέξεις θάρρους και τις κρεμούσαν στα δέντρα. Όταν φυσούσε αέρας, οι λέξεις ταξίδευαν παντού — σαν ψίθυροι από παιδική δύναμη.
✿ Και ο σοφός, κάθε βράδυ, καθόταν μόνος στην πλατεία, χαμογελώντας.
— «Το φως δεν το κρατάς, το περνάς, το δίνεις κι έτσι μένει για πάντα.»
✨ Το Μεγάλο Φως
✿ Ήρθε μια μέρα που ο ουρανός σκοτείνιασε για πολύ. Ο ήλιος δεν έβγαινε. Οι άνθρωποι άρχισαν να φοβούνται. Οι πόλεις πάγωσαν, τα παιδιά έκλαιγαν και οι μεγάλοι έμεναν σιωπηλοί.
✿ Όμως στην Πολιτεία των Φωτεινών Βημάτων, κάτι μαγικό συνέβη.Ένα παιδί άναψε τη λάμπα του, μετά ένα δεύτερο, ύστερα ένα τρίτο και τότε, οι λάμπες τους έγιναν δρόμοι και οι δρόμοι έγιναν καρδιές που έλαμπαν.
✿ Τα παιδιά έβγαλαν τα γράμματα του θάρρους, τα κόλλησαν στους τοίχους, τα άφησαν πάνω σε παγκάκια, τα έστειλαν με μπαλόνια.
«Μην τα παρατάς.»
«Και σήμερα, αρκεί να προσπαθήσεις.»
«Ο φόβος μικραίνει όταν του μιλάς.»
✿ Και τότε κατάλαβαν…Το θάρρος δεν είναι να μην φοβάσαι.Είναι να συνεχίζεις παρόλο που φοβάσαι.
✿ Όταν δεν φοβόμαστε:
– Το στόμα μας λέει την αλήθεια 💬
– Η καρδιά μας αναπνέει ελεύθερα 💓
– Η ψυχή μας ταξιδεύει 🌠
– Βρίσκουμε φίλους που μας βλέπουν όπως είμαστε 🤝
– Και γινόμαστε οι μεγάλοι που κάποτε θα κρατήσουν το φως για άλλους 🕯️
✿ Τα παιδιά έκλεισαν τα μάτια τους και προσευχήθηκαν σιωπηλά:
«Ας μην ξεχάσουμε ποτέ πως το θάρρος είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξουμε τον κόσμο.»
✿ Εκείνη τη νύχτα, κάτι συγκλονιστικό συνέβη.Ο ουρανός φωτίστηκε — όχι από ήλιο, ούτε από φεγγάρι.Αλλά από χιλιάδες λάμπες θάρρους που είχαν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
✿ Όπου υπήρχε παιδί που είχε πληγωθεί, μια λάμπα άναβε.Όπου υπήρχε παιδί που ένιωθε μόνο, ακουγόταν ένας ψίθυρος:
«Σε βλέπω, είσαι δυνατό και είμαι εδώ.»
✿ Από τότε, κάθε παιδί που περνούσε κάτι δύσκολο, έλεγε:
— «Θα κρατήσω τη λάμπα μου αναμμένη, μέχρι να βρω κάποιον να του τη δώσω.»Και έτσι… το φως ποτέ δεν έσβησε.
🌟 Τέλος – ή μία αρχή για κάθε παιδί που δεν νίκησε τον φόβο… αλλά τον κοίταξε στα μάτια και περπάτησε μαζί του.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης