Κάποτε, σε ένα βασίλειο τυλιγμένο με σύννεφα και παραδόσεις, ζούσε ένας νεαρός ιππότης που τον έλεγαν Ορέστη. Ο Ορέστης δεν ήταν σαν τους άλλους ιππότες. Δεν ήταν ο δυνατότερος, ούτε ο πιο γενναίος, μα είχε κάτι σπάνιο: μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη.
Όταν οι άλλοι ιππότες εκπαιδεύονταν με σπαθιά και πανοπλίες, ο Ορέστης καθόταν με τα παιδιά του χωριού και τους διάβαζε παραμύθια. Όταν οι υπόλοιποι κυνηγούσαν δράκους και θησαυρούς, εκείνος τάιζε τα πουλάκια και φρόντιζε τους αρρώστους.
Ένα απόγευμα, καθώς καθόταν στην άκρη του Δάσους της Σιγής, άκουσε μια φωνή να ψιθυρίζει μέσα από τα δέντρα:
— «Ιππότη Ορέστη… έλα. Μας χρειάζεσαι…»
Ο Ορέστης σηκώθηκε χωρίς δισταγμό. Πήρε μόνο την ελαφριά του κάπα, ένα ψωμάκι κι ένα μπουκαλάκι με νερό. Κανένα σπαθί. Κανένα κράνος. Μόνο την καρδιά του και την εμπιστοσύνη του στο καλό.
Περπάτησε βαθιά μέσα στο δάσος, εκεί όπου το φως μετά βίας άγγιζε το χώμα. Ξαφνικά, βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο, μαραμένο δέντρο. Οι ρίζες του έμοιαζαν να σπαρταρούν και από τον κορμό του έβγαιναν θλιμμένοι ήχοι, σαν κλάμα.
— «Είμαι η Καρδιά του Δάσους,» του είπε το δέντρο. «Κάποτε έδινα ζωή στα πουλιά, στα ζώα και στα ρυάκια. Μα οι άνθρωποι ξέχασαν τη φύση… Με πλήγωσαν. Τώρα το δάσος πεθαίνει…»
Ο Ορέστης πλησίασε. Έβαλε το χέρι του πάνω στον φλοιό και ψιθύρισε:
— «Θα σε βοηθήσω. Δεν ξέρω πώς, αλλά θα προσπαθήσω.»
Κι έτσι ξεκίνησε μια αποστολή που δεν είχε σπαθιά ούτε τέρατα, μα ήταν από τις πιο δύσκολες. Ο Ορέστης άρχισε να καθαρίζει τα ρυάκια, να φυτεύει λουλούδια, να μιλά στους χωρικούς για τη σημασία του δάσους. Στην αρχή τον κορόιδευαν. Τον έλεγαν “ο ιππότης του σπόρου” και “φίλος των δέντρων”.
Μα σιγά σιγά, κάτι άλλαξε.
Τα παιδιά άρχισαν να τον μιμούνται. Οι παππούδες θυμήθηκαν τα παλιά. Οι νέοι τον βοήθησαν να ξαναφτιάξουν ξύλινες γέφυρες και μικρές φωλιές για τα πουλάκια. Το δάσος άρχισε να ξαναγελά.
Κι ένα πρωί, η Καρδιά του Δάσους άνοιξε τα φύλλα της και ένα χρυσό φως ξεχύθηκε παντού. Τα δέντρα ψιθύρισαν ένα ευχαριστώ. Τα ρυάκια τραγούδησαν.
Ο Ορέστης δεν έγινε ποτέ βασιλιάς, ούτε έγραψαν τραγούδια για τις μάχες του. Μα σε κάθε δέντρο του δάσους, χαραγμένο στον κορμό, υπήρχε ένα μικρό “Ο”.
Το “Ο” του Ορέστη. Του ιππότη που έσωσε τον κόσμο —χωρίς να πολεμήσει.
🌱 Ηθικό δίδαγμα:
Η αληθινή γενναιότητα δεν φαίνεται στη μάχη, αλλά στην αγάπη που προσφέρουμε χωρίς να ζητάμε τίποτα πίσω. Ακόμα και ένας ήσυχος ιππότης μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αρκεί να το κάνει με καρδιά.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης