Η Άρια, η μικρή γοργόνα που είχε δώσει τη φωνή της για να ζήσει στη στεριά, περπατούσε ξυπόλυτη στην ακροθαλασσιά, κοιτώντας την θάλασσα. Είχαν περάσει χρόνια από τότε που άφησε τον βυθό. Είχε γνωρίσει την αγάπη, την απώλεια και τη δύναμη της θυσίας. Μα τώρα… είχε μια νέα ζωή, με νέα όνειρα.
Όμως κάθε νύχτα, όταν το φεγγάρι έλουζε τη θάλασσα με το ασημένιο του φως, άκουγε κάτι. Ένα τραγούδι. Όχι ανθρώπινο. Ήταν το τραγούδι του ανέμου και της θάλασσας που φαινόταν σαν να της μιλά.
Μια νύχτα, εμφανίστηκε μια μικρή φωτεινή σφαίρα. Ήταν μια θαλάσσια νεράιδα, η Μορέλια.
— Άρια, η θάλασσα σε χρειάζεται ξανά, της ψιθύρισε. Ο κόσμος του βυθού κινδυνεύει. Ο καθρέφτης της Μνήμης ραγίζει και μαζί του χάνονται τα παραμύθια του παλιού κόσμου…
Η Άρια συμφώνησε να πάει να βοηθήσει, αλλά δεν μπορούσε να επιστρέψει ως γοργόνα. Το ξόρκι της παλιάς μάγισσας είχε κάνει την επιλογή της μόνιμη. Η Μορέλια όμως της χάρισε ένα φυλαχτό: ένα μαργαριτάρι που έλαμπε και μέσα του είχε όλες τις αναμνήσεις της θάλασσας.
Με αυτό, θα μπορούσε να αναπνεύσει κάτω από το νερό και να ταξιδεύει ανάμεσα στους κόσμους.
Έτσι ξεκίνησε το μεγάλο της ταξίδι. Δίπλα της, ο Κίκος, ένα παιχνιδιάρικο δελφίνι που ήξερε όλα τα μυστικά μονοπάτια του βυθού.
Μα ο κόσμος δεν ήταν όπως παλιά. Η Γυάλινη Πόλη είχε χάσει το φως της, και οι γοργόνες δεν τραγουδούσαν πια. Ο καθρέφτης της Μνήμης, που φύλαγε όλα τα τραγούδια, τις ιστορίες και τα όνειρα του κόσμου, είχε ραγίσει από θλίψη.
Για να σώσει τον καθρέφτη, η Άρια έπρεπε να περάσει από τρεις δοκιμασίες:
- Της Καρδιάς: Να συγχωρέσει τον πρίγκιπα που δεν αναγνώρισε την αγάπη της όταν ήταν νέα.
- Της Φωνής: Να ξαναβρεί τη χαμένη της φωνή χωρίς μαγεία, μόνο με τη δύναμη της ψυχής της.
- Του Θάρρους: Να αντιμετωπίσει την παλιά μάγισσα του βυθού, που τώρα είχε γίνει η Σκοτεινή Σιωπή, μια σκιά που κατάπινε τα παραμύθια.
Με τη βοήθεια φίλων, της Μορέλιας, του Κίκου και ακόμη και κάποιων παλιών εχθρών, η Άρια κατάφερε να περάσει και τις τρεις δοκιμασίες.
Όταν στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, η Άρια τραγούδησε. Δεν είχε μαγεία στη φωνή της αλλά μόνο συναίσθημα αγάπη, λύπη και ελπίδα. Και τότε, ο καθρέφτης έλαμψε και άρχισε να ενώνει τα ραγίσματά του. Οι γοργόνες ξανατραγούδησαν, τα ψάρια χόρεψαν κι η Γυάλινη Πόλη φώτισε ξανά.
Η Άρια, όμως, δεν έμεινε στον βυθό. Γύρισε στη στεριά. Γιατί ήξερε πως η καρδιά της ανήκει και στους δύο κόσμους. Και κάθε βράδυ, κάτω από τα αστέρια, μάθαινε στα παιδιά των ανθρώπων να ονειρεύονται. Να ακούν τις ιστορίες της θάλασσας και να τις κρατούν ζωντανές.
Και το τραγούδι της μικρής γοργόνας συνέχιζε…
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης