🪵 Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό δίπλα σε ένα δάσος, ζούσε ένας μοναχικός ξυλουργός που τον έλεγαν Τζεπέτο. Είχε γκρίζα μαλλιά, ζεστά μάτια και χέρια που έκαναν θαύματα με το ξύλο. Όμως, το μεγαλύτερο του όνειρο δεν ήταν να φτιάξει κάτι όμορφο — αλλά να αποκτήσει ένα παιδί να του κρατά συντροφιά.
♦ Ένα απόγευμα, ο Τζεπέτο σκάλισε με προσοχή ένα ξύλινο αγόρι. Του έδωσε σχήμα, του χάρισε μάτια, στόμα και του ζωγράφισε ένα χαμόγελο. «Θα σε λέω Πινόκιο», του είπε και τον έβαλε να καθίσει σε μια καρέκλα κοντά στο τζάκι. Εκείνο το βράδυ, έκανε μια ευχή: «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω ζωή…».
♦ Και τότε… μια απαλή λάμψη φώτισε το δωμάτιο. Ήταν η Καλή Νεράιδα. Μ’ ένα άγγιγμά της, το ξύλινο αγόρι ανοιγόκλεισε τα μάτια του και χαμογέλασε. «Θα έχεις τη ζωή που ονειρεύτηκες, Πινόκιο. Αλλά για να γίνεις αληθινό παιδί, πρέπει να μάθεις να λες την αλήθεια, να είσαι γενναίος και να έχεις καλή καρδιά».
♦ Ο Τζεπέτο, συγκινημένος, αγκάλιασε το ξύλινο αγόρι. Από εκείνη τη στιγμή, έγιναν πατέρας και γιος. Ο Πινόκιο δεν μπορούσε να μείνει ήσυχος — ήταν γεμάτος περιέργεια, ενέργεια και… μια μικρή τάση για σκανδαλιές.
♦ Την επόμενη μέρα, ο Πινόκιο πήγε στο σχολείο με ένα μικρό σακουλάκι γεμάτο όνειρα. Όμως στον δρόμο τον πλησίασαν δύο περίεργοι τύποι: ο Αλεπούδης και ο Γάτος. Του είπαν πως το σχολείο είναι βαρετό και πως αν τους ακολουθήσει, θα τον κάνουν διάσημο σε ένα μαγικό θέατρο με μαριονέτες.
♦ Ο Πινόκιο, ενθουσιασμένος, πήγε μαζί τους. Στην αρχή, όλα έμοιαζαν παιχνίδι. Ο κόσμος γελούσε, χειροκροτούσε — μα πίσω από τις κουρτίνες, ο κακός ιδιοκτήτης του θεάτρου, ο Στρομπόλ, τον φυλάκισε για να μην τον αφήσει ποτέ να φύγει.
♦ Μα η Καλή Νεράιδα εμφανίστηκε ξανά και τον ελευθέρωσε. Όμως όταν τον ρώτησε πώς βρέθηκε εκεί, ο Πινόκιο είπε ψέματα… Και τότε… η μύτη του άρχισε να μεγαλώνει! Όσο έλεγε ψέματα, τόσο μεγάλωνε! «Η αλήθεια μπορεί να πονά, αλλά είναι το πρώτο βήμα για να γίνεις αυτό που επιθυμείς», του είπε εκείνη απαλά.
♦ Ο Πινόκιο υποσχέθηκε να γίνει καλύτερος. Όμως η περιπέτεια δεν είχε τελειώσει… Σύντομα βρέθηκε στο Νησί της Απόλαυσης, όπου τα παιδιά δεν είχαν σχολείο, ούτε κανόνες — μόνο παιχνίδια. Εκεί γνώρισε τον Λούκα, ένα αγόρι που έτρωγε καραμέλες όλη μέρα και γελούσε χωρίς σταματημό.
♦ Μα όσο περνούσε ο καιρός, ο Πινόκιο και τα άλλα παιδιά άρχισαν να αλλάζουν… τα αυτιά τους έγιναν σαν του γαϊδουριού και έβγαλαν ουρά! Ήταν η τιμωρία για την τεμπελιά και την αδιαφορία. Τρομαγμένος, ο Πινόκιο ξέφυγε, αποφασισμένος να επιστρέψει στον Τζεπέτο.
♦ Όταν γύρισε στο χωριό, ο πατέρας του δεν ήταν πια εκεί. Είχε φύγει στη θάλασσα να τον ψάξει, νομίζοντας πως χάθηκε. Ο Πινόκιο έτρεξε να τον βρει και, στην καρδιά του ωκεανού, βρέθηκε μέσα στην κοιλιά μιας γιγάντιας φάλαινας — όπου, προς έκπληξή του, βρήκε τον Τζεπέτο!
♦ Τον αγκάλιασε σφιχτά και του είπε, αυτή τη φορά χωρίς ψέματα, όλα όσα έμαθε. Μαζί, κατάφεραν να βγουν από τη φάλαινα και να επιστρέψουν στο σπίτι τους.
♦ Εκείνο το βράδυ, η Καλή Νεράιδα εμφανίστηκε για τελευταία φορά. «Έμαθες τι σημαίνει καλοσύνη, θάρρος και αλήθεια», του είπε. Κι εκείνη τη στιγμή, ο Πινόκιο ένιωσε το ξύλινο σώμα του να ζεσταίνεται… και να μεταμορφώνεται σε ανθρώπινο!
♦ Ο Τζεπέτο έκλαψε από χαρά. Ο Πινόκιο, το ξύλινο αγόρι, είχε πια γίνει ένα αληθινό παιδί. Όχι επειδή δεν έκανε λάθη, αλλά γιατί έμαθε από αυτά, ζήτησε συγγνώμη και έγινε κάποιος που αγαπά.
🌟 Ηθικό δίδαγμα:
Κανείς δεν γεννιέται αληθινός — γίνεται. Με κάθε λάθος, κάθε απόφαση και κάθε καλοσύνη, μαθαίνουμε ποιοι είμαστε. Όταν ακούμε την καρδιά μας και διαλέγουμε το σωστό, τότε γινόμαστε αυτό που πάντα θέλαμε να είμαστε.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης