♦ Μια φορά κι έναν καιρό, ένα μικρό παιδί περπατούσε στο δάσος. Το σακίδιό του ήταν γεμάτο μικροπράγματα: ένα μήλο, ένα μολύβι, μια πέτρα που έμοιαζε με καρδιά και διάφορα άλλα πράγματα. Καθώς περπατούσε, το παιδί άκουσε ένα απαλό βουητό, σαν ψίθυρο του ανέμου. Τα βήματά του το οδήγησαν σε ένα ξέφωτο, εκεί, ανάμεσα στα δέντρα, στεκόταν μια μεγάλη ασημένια πύλη. Πάνω της έλαμπαν δύο σύμβολα που άλλαζαν μορφή, σαν να ζωντάνευαν:
— Ένας δράκος από φωτιά, που έβγαζε σπίθες με κάθε του ανάσα και
— Ένα σύννεφο γεμάτο μικρά αστέρια που τρεμόπαιζαν.
♦ Τότε, η πύλη άνοιξε ελαφρά και μια βαθιά φωνή ακούστηκε:
«Μικρέ ταξιδιώτη, ήρθε η ώρα να διαλέξεις τον δρόμο σου.
Η αριστερή πόρτα οδηγεί στον Ουρανό του Θάρρους, εκεί θα συναντήσεις δοκιμασίες και περιπέτειες που θα σε μάθουν να μη φοβάσαι και η δεξιά πόρτα οδηγεί στον Ουρανό των Ονείρων, εκεί θα γνωρίσεις τη δύναμη της φαντασίας και της καρδιάς.»
♦ Το παιδί κοίταξε τις δύο πόρτες που έλαμπαν μπροστά του. Μία ανάσα το χώριζε από την απόφαση.
🔔 Εδώ είναι η στιγμή να διαλέξεις εσύ, αναγνώστη:
- Αν θέλεις το παιδί να περάσει στον Ουρανό του Θάρρους, συνέχισε με την Ιστορία Α.
- Αν θέλεις το παιδί να περάσει στον Ουρανό των Ονείρων, συνέχισε με την Ιστορία Β.
🐉 Ιστορία Α – Ο Ουρανός του Θάρρους
♦ Το παιδί έσφιξε το σακίδιό του, πήρε βαθιά ανάσα και διάλεξε την αριστερή πόρτα, εκείνη με τον φλεγόμενο δράκο. Μόλις την πέρασε, μια ζέστη τύλιξε το σώμα του και βρέθηκε σε έναν ουρανό γεμάτο κόκκινα σύννεφα. Κάθε σύννεφο άστραφτε σαν σίδερο που είχε πιάσει φωτιά και ο αέρας μύριζε καμένο ξύλο.
♦ Στην αρχή τρόμαξε. Όμως μπροστά του άνοιγε ένα μονοπάτι από πέτρες που αιωρούνταν στον αέρα. Έπρεπε να προχωρήσει. «Ο δρόμος του θάρρους είναι γεμάτος δοκιμασίες», του θύμισε η φωνή της πύλης.
🔹 Η πρώτη δοκιμασία – Η Γέφυρα της Φωτιάς
♦ Μια γέφυρα από σχοινιά και σανίδες κρεμόταν πάνω από έναν ποταμό λάβας. Οι φλόγες ανέβαιναν ψηλά, έτριζαν και έσκαγαν σαν να του έλεγαν να γυρίσει πίσω. Το παιδί ένιωσε τα πόδια του να τρέμουν.
«Δεν θα τα καταφέρω…» σκέφτηκε. Μα τότε θυμήθηκε: «Το θάρρος δεν είναι να μην φοβάσαι. Είναι να περπατάς παρ’ όλο τον φόβο.» Έκανε το πρώτο βήμα. Οι σανίδες έτριξαν, αλλά τον κράτησαν. Έπειτα το δεύτερο… το τρίτο… και σιγά σιγά πέρασε τη γέφυρα. Όταν πάτησε στην άλλη πλευρά, ο φόβος του είχε μικρύνει.
🔹 Η δεύτερη δοκιμασία – Ο Καθρέφτης του Δράκου
♦ Μπροστά του εμφανίστηκε ένας τεράστιος καθρέφτης. Στην αρχή είδε μόνο τον εαυτό του. Μα πολύ γρήγορα η εικόνα άρχισε να αλλάζει: αντίκρισε ένα φοβισμένο παιδί που έτρεμε. Γύρω του, ακούγονταν γέλια και κοροϊδίες.
Ο καθρέφτης ψιθύρισε: «Αυτός είναι ο φόβος σου: να νομίζεις πως δεν είσαι αρκετός.» Το παιδί ένιωσε δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια του. Μα τότε, θυμήθηκε όλους τους μικρούς θριάμβους του: τις φορές που είχε σηκωθεί αφού έπεσε και τις φορές που είχε προσπαθήσει ξανά.
Σήκωσε το κεφάλι και είπε: «Μπορεί να φοβάμαι, αλλά αξίζω. Είμαι δυνατός γιατί συνεχίζω.» Ο καθρέφτης ράγισε και άνοιξε σαν πύλη για το επόμενο μονοπάτι.
🔹 Η τρίτη δοκιμασία – Ο Δράκος
♦ Στο τέλος του ουρανού, ένας δράκος πελώριος περίμενε. Τα λέπια του άστραφταν σαν χρυσός και τα μάτια του έμοιαζαν με δύο καταιγίδες. Ο δράκος βρυχήθηκε, και η γη σείστηκε.
Το παιδί στάθηκε μπροστά του. Δεν είχε όπλο, μόνο το σακίδιό του. Άνοιξε το σακίδιο και έβγαλε την πέτρα σε σχήμα καρδιάς που είχε πάρει από το σπίτι. Την σήκωσε ψηλά και είπε: «Δεν ήρθα να σε πολεμήσω. Ήρθα να σε αντιμετωπίσω. Ο φόβος μου δεν θα με κάνει να φύγω.»
Ο δράκος σταμάτησε. Τα μάτια του μαλάκωσαν και το σώμα του έλαμψε. «Το θάρρος δεν είναι να με νικήσεις» είπε με βαριά φωνή. «Είναι να σταθείς μπροστά μου και να μη φύγεις. Κέρδισες.»
🔹 Η επιστροφή
♦ Ο ουρανός άλλαξε χρώμα. Τα κόκκινα σύννεφα έγιναν χρυσαφένια. Ένα μονοπάτι φωτός άνοιξε και το παιδί βρέθηκε ξανά μπροστά στην ασημένια πύλη. Στην καρδιά του ένιωθε πιο γερό και πιο δυνατό σαν να είχε μεγαλώσει μέσα σε λίγες στιγμές.
🌟 Δίδαγμα της Ιστορίας Α:
Το θάρρος δεν είναι να μην φοβάσαι. Είναι να περπατάς, να προσπαθείς και να στέκεσαι όρθιος παρ’ όλο τον φόβο σου.
🌙 Ιστορία Β – Ο Ουρανός των Ονείρων
♦ Το παιδί πήρε μια βαθιά ανάσα και διάλεξε τη δεξιά πόρτα, εκείνη με το σύννεφο και τα αστέρια. Μόλις την άνοιξε, βρέθηκε μέσα σε έναν ουρανό γεμάτο απαλά σύννεφα. Κάθε σύννεφο έμοιαζε με κρεβάτι από βαμβάκι, και μικρά αστέρια έλαμπαν σαν κεριά. Ο αέρας μύριζε λουλούδια και μέλι.
♦ Όσο προχωρούσε, ένιωθε τα βήματά του ελαφριά, σαν να πετούσε. «Ο δρόμος των ονείρων σε οδηγεί στην καρδιά σου», ακούστηκε μια απαλή φωνή.
🔹 Η πρώτη δοκιμασία – Ο Κήπος που Ζωντανεύει
♦ Μπροστά του απλώθηκε ένας τεράστιος κήπος. Τα δέντρα είχαν μάτια και χαμογελούσαν, τα λουλούδια ψιθύριζαν ιστορίες, και οι πεταλούδες άφηναν πίσω τους χρυσόσκονη.
Τα λουλούδια τον ρώτησαν: «Ποιο είναι το όνειρό σου, μικρό παιδί; Αν δεν το πεις δυνατά, θα μείνεις για πάντα στον κήπο, χωρίς να προχωρήσεις.»
Το παιδί σκέφτηκε. Ύστερα είπε με τρεμάμενη φωνή: «Θέλω να ζωγραφίζω τον κόσμο με τα χρώματα της καρδιάς μου. Θέλω να δίνω χαρά.»
Τα λουλούδια άνθισαν ακόμη πιο λαμπρά. Ο κήπος άνοιξε μονοπάτι για το επόμενο βήμα.
🔹 Η δεύτερη δοκιμασία – Το Ποτάμι της Μνήμης
♦ Ένα γαλάζιο ποτάμι κυλούσε μπροστά του. Στην επιφάνειά του καθρεφτίζονταν εικόνες: μέρες που γέλασε, μέρες που έκλαψε, στιγμές που νόμιζε πως δεν θα τα καταφέρει.
Μια νεράιδα του ποταμιού του είπε: «Διάλεξε μία από τις αναμνήσεις σου και άφησέ την να φύγει. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να περάσεις απέναντι.»
Το παιδί κοίταξε προσεκτικά. Είδε μια στιγμή που είχε ντραπεί γιατί φοβήθηκε μπροστά στους άλλους. Χαμογέλασε. «Αυτός ο φόβος δεν με χρειάζεται πια. Με έμαθε, αλλά τώρα μπορώ να τον αφήσω.»
Η εικόνα διαλύθηκε στο νερό και μία γέφυρα από φως εμφανίστηκε. Το παιδί πέρασε απέναντι.
🔹 Η τρίτη δοκιμασία – Το Δέντρο των Ονείρων
♦ Στο τέλος του ουρανού, στεκόταν ένα δέντρο πελώριο, με κλαδιά που έφταναν ως τα αστέρια. Στους καρπούς του υπήρχαν μικρές ζωγραφιές: κάποιος έπαιζε μουσική, κάποιος χόρευε, κάποιος ταξίδευε, κάποιος αγκάλιαζε.
Το δέντρο του είπε: «Διάλεξε έναν καρπό. Είναι το δώρο που θα πάρεις μαζί σου στον κόσμο.»
Το παιδί διάλεξε έναν καρπό που έδειχνε ένα παιδί να χαμογελά και να ζωγραφίζει με φως. Το δέντρο έλαμψε και είπε: «Το όνειρο που διάλεξες θα σε συνοδεύει πάντα. Μην το ξεχάσεις, ακόμη κι όταν μεγαλώσεις.»
🔹 Η επιστροφή
♦ Ο ουρανός γέμισε χρώματα, σαν πίνακας ζωγραφικής. Μια σκάλα από αστέρια εμφανίστηκε και το παιδί κατέβηκε, ώσπου βρέθηκε ξανά μπροστά στην ασημένια πύλη. Στην καρδιά του ένιωθε πιο γεμάτο, σαν να κρατούσε μέσα του έναν ολόκληρο κόσμο.
🌟 Δίδαγμα της Ιστορίας Β:
Τα όνειρα μας δείχνουν ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια. Όταν τα κρατάμε ζωντανά και τα μοιραζόμαστε, γεμίζουμε τον κόσμο με φως.
🔔 Επιστροφή στην Πύλη
♦ Και τότε, η ασημένια πύλη άνοιξε ξανά. Από μέσα της έλαμψε φως που έμοιαζε να έρχεται και από τους δύο ουρανούς μαζί: το κόκκινο φως του Θάρρους και το γαλάζιο φως των Ονείρων μπλέχτηκαν και έγιναν ένα ουράνιο τόξο.
♦ «Είτε διάλεξες τον Ουρανό του Θάρρους είτε τον Ουρανό των Ονείρων», είπε η φωνή της πύλης, «η αλήθεια είναι μία: για να ζήσεις αληθινά χρειάζεσαι και τα δύο. Το θάρρος είναι τα φτερά σου· σε κάνει να προχωράς μπροστά. Μα τα όνειρα είναι ο ουρανός· σου δείχνουν πού να πετάξεις. Χωρίς το ένα, το άλλο μένει μισό.»
♦ Το παιδί χαμογέλασε. Ένιωσε πως μέσα του υπήρχε μια δύναμη που δεν είχε καταλάβει ποτέ πριν: δύναμη να μη φοβάται, αλλά και δύναμη να ονειρεύεται. Σήκωσε τα μάτια ψηλά και είδε ότι ο κόσμος γύρω του ήταν πιο φωτεινός, πιο όμορφος και γεμάτος δυνατότητες.
♦ Και κάπου βαθιά στην καρδιά του ήξερε: από εδώ και πέρα, όποιο μονοπάτι κι αν διάλεγε, θα είχε πάντα μαζί του δύο πολύτιμους φίλους — το Θάρρος και τα Όνειρα.
🌟 Ηθικό δίδαγμα:
Η ζωή είναι σαν μια πύλη με δύο δρόμους. Για να προχωρήσεις, χρειάζεσαι το θάρρος να κάνεις το πρώτο βήμα και τα όνειρα να σε οδηγούν προς το φως. Όποιος κρατά και τα δύο στην καρδιά του, μπορεί να φτιάξει έναν κόσμο πιο όμορφο, γεμάτο ελπίδα.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης