✏️ Κάποτε, σε ένα ξύλινο κουτί γεμάτο χρώματα και πινέλα, ζούσε ένα μολύβι. Ήταν καινούργιο, μυτερό και περήφανο. «Θα γράψω τις πιο όμορφες ιστορίες!» έλεγε κάθε φορά που το έπιανε το παιδί για να σχεδιάσει.
♦ Στην αρχή, το μολύβι έγραψε μεγάλες λέξεις και ζωγράφισε ψηλά βουνά και λαμπερούς ήλιους. Κάθε μέρα η μύτη του γινόταν λίγο πιο μικρή, κι έπρεπε να ξαναξυστεί. Το μολύβι όμως δεν ανησυχούσε: «Έτσι γίνονται οι ιστορίες», σκεφτόταν.
♦ Ο καιρός πέρασε, και το μολύβι άρχισε να κονταίνει. Στην αρχή δεν το πρόσεξε, μα σιγά-σιγά έπαψε να είναι το πιο μεγάλο στο κουτί. Τα χρώματα γελούσαν και τα πινέλα κουνούσαν τις τρίχες τους περήφανα. «Εγώ μικραίνω και τελειώνω» σκέφτηκε το μολύβι λυπημένο.
♦ «Ίσως να μην έχω πια αξία» αναστέναξε ένα βράδυ. «Τι θα γίνω όταν δεν μείνει τίποτα από μένα;»
♦ Το παιδί όμως το πήρε ξανά στα χέρια του. Με το μολύβι έγραψε ένα γλυκό γράμμα στη μητέρα του, σχεδίασε έναν ήλιο να χαμογελά, έγραψε αριθμούς σε μια άσκηση, κι έπειτα ζωγράφισε ένα δέντρο γεμάτο καρπούς.
♦ Τότε το μολύβι κατάλαβε. «Δεν έχει σημασία πόσο μικρό έγινα», σκέφτηκε. «Σημασία έχει τι έγραψα και τι άφησα πίσω μου.»
♦ Και όσο κι αν μίκραινε, κάθε γραμμή, κάθε λέξη, κάθε σχέδιο ήταν κομμάτι της ζωής του που έδινε χαρά στο παιδί.
♦ Όταν στο τέλος έφτασε τόσο μικρό που δεν μπορούσε να το κρατήσει κανείς, το μολύβι δεν ένιωσε λύπη. Γιατί ήξερε πως είχε ζήσει όπως έπρεπε: γεμίζοντας σελίδες με ιστορίες, χαμόγελα και γνώση.
🌟 Ηθικό δίδαγμα:
Η αξία μας δεν μετριέται από το πόσο “μεγάλοι” δείχνουμε, αλλά από όσα αφήνουμε πίσω μας.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης