🧙♂️ Κάποτε, σε μια μικρή φάρμα στη μέση της μεγάλης πεδιάδας, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Ντόροθι. Είχε κοντά καστανά μαλλιά, φορούσε πάντα μπλε φόρεμα και είχε για παρέα τον πιστό της σκυλάκο, τον Τοτό.
♦ Μια μέρα, ο ουρανός σκουρήνιασε και ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος σήκωσε το σπιτάκι τους ψηλά στον αέρα! Η Ντόροθι αγκάλιασε τον Τοτό και πριν το καταλάβουν… προσγειώθηκαν αλλού σε μια αλλιώτικη χώρα.
♦ Ήταν η χώρα του Οζ — γεμάτη χρώματα, παράξενα λουλούδια και πλάσματα που δεν είχε ξαναδεί. Εκεί γνώρισε τις Καλές Μάγισσες του Βορρά και του Νότου, που της είπαν:
— «Για να γυρίσεις στο σπίτι σου, πρέπει να πας στην Πόλη των Σμαραγδιών και να ζητήσεις βοήθεια από τον Μάγο του Οζ.»
♦ Η Ντόροθι ξεκίνησε το ταξίδι της στον Κίτρινο Δρόμο, το μονοπάτι που οδηγούσε στην πόλη. Στον δρόμο γνώρισε τρεις καλούς φίλους:
ο Σκιάχτρος που ήθελε να αποκτήσει μυαλό,
ο Τενεκεδένιος Ξυλοκόπος που ζητούσε καρδιά,
και το Δειλό Λιοντάρι, που ήθελε θάρρος.
♦ Όλοι μαζί αποφάσισαν να πάνε στον Μάγο του Οζ, γιατί πίστευαν πως εκείνος μπορούσε να τους δώσει αυτό που ποθούσαν. Ταξίδεψαν μέσα από δάση που ψιθύριζαν, γέφυρες από φως και κοιλάδες με μαγεμένες παπαρούνες.
♦ Όταν έφτασαν στην Πόλη των Σμαραγδιών, με τους πράσινους τοίχους και τα λαμπερά φώτα, τους οδήγησαν στον Μάγο. Μα… κάθε φορά που εμφανιζόταν, έπαιρνε διαφορετική μορφή: άλλοτε ήταν ένα κεφάλι που μιλούσε, άλλοτε φλόγα και άλλοτε θόρυβος στον αέρα.
♦ Η Ντόροθι κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Μια μέρα, τραβώντας την κουρτίνα στο παλάτι, ανακάλυψε πως… ο Μάγος ήταν απλώς ένας απλός άνθρωπος που χειριζόταν μηχανές και εφέ για να φαίνεται τρομερός.
♦ Μα παρόλο που δεν ήταν αληθινός μάγος, τους έδωσε ό,τι ζητούσαν:
— Στο Σκιάχτρο, ένα δίπλωμα σοφίας.
— Στον Τενεκεδένιο, μια καρδιά από μετάξι.
— Στο Λιοντάρι, ένα μετάλλιο θάρρους.
Και όλοι ένιωσαν δυνατοί, γιατί πίστεψαν στον εαυτό τους.
♦ Τέλος, η Καλή Μάγισσα του Νότου είπε στη Ντόροθι:
— «Είχες πάντα τη δύναμη να επιστρέψεις… Αρκεί να το θελήσεις με την καρδιά σου.»
Η Ντόροθι έκλεισε τα μάτια, χτύπησε τις φτέρνες της και ψιθύρισε:
— «Δεν υπάρχει μέρος σαν το σπίτι…»
Και βρέθηκε ξανά στη φάρμα της, με τον Τοτό στην αγκαλιά.
♦ Από τότε, κάθε φορά που κοιτούσε τον ουρανό, θυμόταν ότι το θάρρος, η σοφία και η αγάπη ζουν μέσα μας — αρκεί να τα αναζητήσουμε.
🌟 Ηθικό δίδαγμα:
Καμιά φορά, αυτά που ψάχνουμε τα έχουμε ήδη μέσα μας — αρκεί να τα ανακαλύψουμε.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης