🌙 Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι που το έλεγαν Γιάννη. Ζούσε σε ένα ήσυχο χωριό, όπου τα σπίτια είχαν κεραμίδια που κοκκίνιζαν με τον ήλιο και οι γρύλοι τραγουδούσαν τα βράδια. Όμως ο Γιάννης, κάθε νύχτα δεν κοιμόταν.
♦ Αντί να κλείσει τα μάτια, ανέβαινε στη σκεπή και κοίταζε το φεγγάρι. Το αγαπούσε πολύ. Του μιλούσε σιγανά, σαν να ήταν φίλος του. Και κάθε νύχτα το φεγγάρι, λες και άκουγε, του απαντούσε με μια αχτίδα στο πρόσωπο.
♦ — «Φεγγάρι, θέλω να σε αγγίξω… να σε δω από κοντά!» ψιθύριζε ο Γιάννης.
Και το φεγγάρι έμοιαζε να χαμογελά πίσω από τα σύννεφα.
♦ Ένα βράδυ, καθώς το αγόρι αποκοιμήθηκε στη σκεπή, άκουσε έναν απαλό ήχο σαν τραγούδι. Ξύπνησε και μπροστά του στεκόταν μια σκάλα από φως, που έφτανε μέχρι τον ουρανό!
♦ Χωρίς να το σκεφτεί, ο Γιάννης ανέβηκε. Κάθε σκαλοπάτι ήταν μαλακό σαν σύννεφο και μύριζε φρεσκοψημένο ψωμί. Όσο ανέβαινε, τα άστρα του ψιθύριζαν ιστορίες από τον ουρανό.
♦ Όταν έφτασε στην κορυφή, βρέθηκε μπροστά στο ίδιο το Φεγγάρι. Μα δεν ήταν κρύο ή μακρινό — ήταν ένα γαλήνιο πρόσωπο, με μάτια γεμάτα κατανόηση.
♦ — «Ήρθες, μικρέ μου φίλε», είπε το Φεγγάρι. «Με κοιτάς κάθε νύχτα με τόση αγάπη που ένιωσα μόνος χωρίς εσένα.»
♦ Ο Γιάννης δεν ήξερε τι να πει. Το μόνο που έκανε ήταν να ακουμπήσει το χέρι του επάνω στο φεγγάρι. Και τότε… είδε όνειρα! Όνειρα όλων των παιδιών του κόσμου, να χορεύουν, να γελούν, να κοιμούνται ήρεμα κάτω από το φως του.
♦ — «Φεγγάρι… εσύ φυλάς τα όνειρα όλων;» ρώτησε ο Γιάννης.
— «Ναι. Και τώρα… θα τα φυλάς κι εσύ μαζί μου», απάντησε εκείνο.
♦ Κι από εκείνο το βράδυ, ο Γιάννης δεν ένιωθε μόνος. Γιατί κάθε φορά που έβλεπε το φεγγάρι, θυμόταν πως κάποιος εκεί ψηλά τον αγαπά. Και κάπου μέσα στο φως του, φύλαγε τα όνειρα όλων των παιδιών — ήσυχα, γλυκά, σαν ένα χαμόγελο μέσα στη νύχτα.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης