🐚Στον βυθό μιας μακρινής θάλασσας, εκεί όπου τα κοράλλια ψιθύριζαν και οι φάλαινες τραγουδούσαν σαν όνειρα, ζούσε η Άρια — η μικρότερη κόρη του βασιλιά των Θαλασσών. Δεν έμοιαζε με τις άλλες γοργόνες. Δεν ονειρευόταν παλάτια και στέμματα, αλλά φώτα που έλαμπαν από τη στεριά, φωνές που έρχονταν με τα κύματα και ιστορίες για τον επάνω κόσμο.
✦ Συχνά κρυβόταν πίσω από βράχια και άκουγε τους ανθρώπους στις βάρκες. Είχε μαζέψει ένα μικρό κουτί από κοχύλια, γεμάτο με παράξενα αντικείμενα που είχε βρει στο βυθό — ένα κουτάλι, ένα κομμάτι καθρέφτη, ένα λυγισμένο κλειδί και άλλα πολλά. Για την Άρια, κάθε τι ανθρώπινο ήταν μαγεία.
✦ Τη μέρα των γενεθλίων της, της επετράπη — όπως σε κάθε γοργόνα — να ανέβει στην επιφάνεια για πρώτη φορά. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, μα ο ουρανός γεμάτος άστρα. Και τότε τον είδε, έναν νεαρό πρίγκιπα σε ένα καράβι. Γελούσε με τους φίλους του, έπαιζε μουσική και χόρευε. Η καρδιά της Άριας χτύπησε δυνατά.
✦ Ξαφνικά, ξέσπασε καταιγίδα. Ο ουρανός σκοτείνιασε και φώτιζε μόνο με τους κεραυνούς.Και τότε μεγάλα κύματα τύλιξαν το πλοίο. Η Άρια βούτηξε χωρίς δισταγμό. Έσωσε τον πρίγκιπα, τον έβγαλε στην ακτή και του τραγούδησε απαλά μέχρι να ανοίξει τα μάτια. Μα μόλις εμφανίστηκαν άλλοι άνθρωποι, κρύφτηκε πίσω από τους βράχους.
✦ Από εκείνη τη μέρα, η καρδιά της άλλαξε. Δεν ένιωθε πια ότι ανήκει στον βυθό. Ήθελε να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους, να περπατήσει με δικά της πόδια, να μάθει τι σημαίνει αγάπη.
✦ Πήγε στη γριά μάγισσα του βυθού, μια πλάση σκοτεινή με μαλλιά σαν φύκια και φωνή σαν πέτρα.
— «Θέλω να ζήσω στη στεριά,» της είπε η Άρια.
— «Μπορώ να σε κάνω να ζήσεις στη στεριά αλλά θέλω κάτι από εσένα, τη φωνή σου.»
— «Τη φωνή μου;»
— «Μια τέτοια φωνή δεν βρίσκεις συχνά. Αν δεν καταφέρει να σε αγαπήσει χωρίς αυτήν… θα γίνεις αφρός.»
✦ Η Άρια δέχτηκε. Πόνεσε όταν έχασε τη φωνή της, μα στάθηκε στη στεριά με δυο πόδια και μάτια που έλαμπαν από λαχτάρα. Τον ξαναβρήκε. Ο πρίγκιπας τη φρόντισε, την έβαλε στο παλάτι του. Μα… δεν την αναγνώρισε.
✦ Εκείνος έψαχνε ακόμα τη μυστηριώδη κοπέλα που του είχε σώσει τη ζωή και είχε τραγουδήσει την πιο όμορφη μελωδία. Η Άρια δεν μπορούσε να του μιλήσει, ούτε να του πει πως ήταν εκείνη. Και όταν εμφανίστηκε μια κοπέλα που προσποιήθηκε πως ήταν η σωτήρας του, ο πρίγκιπας πείστηκε.
✦ Η Άρια ένιωσε την καρδιά της να σπάει. Ήξερε ότι πλησίαζε το τέλος. Μα τη νύχτα πριν από τον γάμο του, στάθηκε στην άκρη της θάλασσας. Οι αδελφές της εμφανίστηκαν, κρατώντας ένα κοφτερό κοχύλι.
— «Αν τον σκοτώσεις, θα σώσεις τον εαυτό σου.»
Εκείνη, όμως, πέταξε το κοχύλι στα κύματα.
✦ Προτίμησε να χαθεί παρά να πληγώσει εκείνον που αγαπούσε. Πήδηξε στη θάλασσα — μα αντί να γίνει αφρός, κάτι παράξενο συνέβη.
✦ Το τραγούδι της, παρόλο που δεν ακουγόταν πια, είχε γεμίσει τον κόσμο με αγάπη. Και αυτή η αγάπη είχε αλλάξει τη μοίρα. Μια θαλάσσια νεράιδα την πήρε απαλά και την έσωσε από τη λήθη.
— «Το τραγούδι σου υπάρχει ακόμα, Άρια.Ποτέ δεν χάνεται κάτι που δόθηκε με καθαρή καρδιά.»
✦ Η Άρια αποκοιμήθηκε σε μια σπηλιά από μαργαριτάρια. Η θάλασσα τη φύλαγε, ο άνεμος τη νανούριζε, κι ένα μικρό κοχύλι κράτησε τη μνήμη της. Και χρόνια αργότερα, όταν θα ερχόταν η ώρα να επιστρέψει… θα ξεκινούσε η νέα της ιστορία.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης