🌱 Ένα παραμύθι για τη μοναδικότητα και το μεγαλείο του διαφορετικού
✦ Στη Χώρα της Άνοιξης, κάθε σπόρος είχε μια αποστολή: να σκάσει, να βλαστήσει και να ανθίσει όσο πιο όμορφα μπορούσε. Όλα ξεκινούσαν το ίδιο πρωινό, όταν ο ήλιος αγκάλιαζε τη γη και η βροχή τραγουδούσε ένα απαλό νανούρισμα.
✦ Οι σπόροι ξυπνούσαν μέσα στο χώμα, τεντώνονταν, ρίζωναν και ξεπρόβαλλαν. Ο ένας γινόταν λουλούδι με πέταλα σαν ουράνιο τόξο. Ο άλλος, λεπτός και ψηλός σαν καλάμι. Ένας τρίτος φούντωνε σε λίγες ώρες και μοσχοβολούσε.
✦ Εκεί, στο κέντρο της κοιλάδας, υπήρχε κι ένας μικρός σπόρος. Καφέ, ζαρωμένος, με ένα λεπτό σκίσιμο στην άκρη. Όλοι περίμεναν να τον δουν να ανθίζει. Μα αυτό… δεν έγινε ποτέ.
✦ Ο χρόνος περνούσε. Οι άλλοι σπόροι άνθιζαν, καμάρωναν, γελούσαν. Κι εκείνος… ακόμα μέσα στο χώμα. Δεν έσκαγε. Δεν μεγάλωνε. Δεν έβγαζε τίποτα.
✦ «Είσαι τεμπέλης!» του φώναξε μια τουλίπα.
«Μήπως δεν είσαι αληθινός σπόρος;» γέλασε μια μαργαρίτα.
«Αν δεν ανθίσεις, δεν υπάρχεις!» μουρμούρισε ένας θάμνος.
✦ Ο μικρός σπόρος δεν μιλούσε. Δεν ήξερε τι του συνέβαινε. Δεν ήξερε γιατί δεν μπορούσε να είναι σαν τους άλλους. Μα βαθιά μέσα του… άκουγε κάτι. Έναν παλμό. Έναν ψίθυρο. Έναν παλιό ρυθμό, σαν τραγούδι.
✦ Ήταν η φωνή της Γης.
«Μην φοβάσαι. Δεν είσαι εδώ για να μοιάσεις. Είσαι εδώ για να φέρεις κάτι νέο. Κάνε υπομονή και όλα θα γίνουν…»
✦ Πέρασαν εποχές. Ο σπόρος έμεινε σιωπηλός, μα ένιωθε μέσα του κάτι να κινείται. Όχι προς τα πάνω. Αλλά προς τα μέσα. Μια ενέργεια που μεγάλωνε. Ένα φως που δεν είχε ξαναδεί κανείς.
✦ Ένα βράδυ, καθώς τα αστέρια φώτιζαν το δάσος, ο ουρανός σκοτείνιασε. Ένας άνεμος άγριος σάρωσε την κοιλάδα. Όλα τα λουλούδια λύγισαν. Τα μικρά φυτά ξάπλωσαν και στο κέντρο… ο σπόρος έλαμψε.
✦ Μέσα σε απόλυτη σιωπή, ξεκίνησε να σκάει. Όχι με θόρυβο, αλλά με φως. Αντί για ρίζες, ανέβηκε στον ουρανό. Και μέσα σε δευτερόλεπτα… ξεπήδησε ένα δέντρο. Όχι απλό. Ένα μεγάλο δέντρο που στην κορυφή του είχε ένα αστέρι.
✦ Είχε κορμό από φως, φύλλα που έλαμπαν σαν γαλαξίες και κλαδιά που ανέμιζαν στο σκοτάδι σαν μελωδίες. Το δάσος γέμισε λάμψη και όλοι οι άλλοι σπόροι το κοίταζαν με δέος.
✦ Και τότε κατάλαβαν:
Εκείνος ο σπόρος δεν γεννήθηκε για να μοιάσει. Γεννήθηκε για να θυμίσει στους άλλους πως στο διαφορετικό αν του δώσεις χρόνο θα λάμψει.
✦ Από τότε, κάθε νύχτα, το Δέντρο-Αστέρι φώτιζε όλο το δάσος. Και κάθε παιδί, κάθε πουλί, κάθε ταξιδιώτης που έπεφτε στην αγκαλιά της νύχτας, το έβλεπε και ψιθύριζε:
«Κάποια θαύματα… χρειάζονται χρόνο.»
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης