🌟 Ο Πλανήτης των Κλειδωμένων Παιχνιδιών
🌌 Ο μικρός πρίγκιπας, με το κασκόλ του να χορεύει στον αέρα και το βλέμμα του καρφωμένο στ’ αστέρια, ταξίδευε και πάλι. Ήθελε να γνωρίσει κι άλλους ανθρώπους. Ήθελε να θυμηθεί. Και να καταλάβει…
— «Τι γίνεται όταν ένας άνθρωπος ξεχνάει πως ήταν παιδί;», αναρωτιόταν.
🎠 Μια μέρα, προσγειώθηκε σε έναν μικρό πλανήτη γεμάτο… κουτιά. Ήταν παντού. Κουτιά σιδερένια, ξύλινα, χάρτινα. Άλλα σκονισμένα, άλλα ολοκαίνουργια. Και πάνω τους είχαν ετικέτες όπως:
«ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ»
«ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ»
«ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ»
👦 Ο μικρός πρίγκιπας πλησίασε ένα κουτί και το άγγιξε. Ένα ελαφρύ γέλιο αντήχησε – σαν γέλιο παιδιού που είχε ξεχαστεί.Και τότε εμφανίστηκε μπροστά του ένας άντρας με γυαλιά, κουστούμι και… δύο βαλίτσες.
— «Ποιος είσαι;» ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
— «Είμαι ο Διαχειριστής Παιχνιδιών. Εδώ φυλάμε όσα οι άνθρωποι κάποτε αγαπούσαν, αλλά μεγάλωσαν και τα ξέχασαν.»
— «Και γιατί δεν τα ξαναπαίζουν;»
— «Γιατί… τα έχουν κλειδώσει μέσα τους.»
🔑 Ο μικρός πρίγκιπας κοίταξε γύρω του. Τα κουτιά άρχισαν να τρέμουν ελαφρά. Μέσα τους υπήρχαν καρουζέλ, σβούρες, γέλια από μαξιλαροπόλεμους και χαρούμενες ιστορίες που έμειναν στη μέση.Ένα κουτί άνοιξε λίγο. Μέσα είχε μια χάρτινη βάρκα και μια φωνή που έλεγε:
«Θα πάμε μέχρι το φεγγάρι!»
🪄 Ο μικρός πρίγκιπας πλησίασε και γέλασε. Το γέλιο του ταξίδεψε στον αέρα. Και τότε… τα κουτιά άρχισαν να ανοίγουν ένα ένα.Ο Διαχειριστής άρχισε να θυμάται:
— «Εγώ κάποτε… είχα φτιάξει ένα κάστρο από ξύλα!»
— «Και έπαιζα με τον παππού μου με χάρτινες σαΐτες!»
— «Και… είχα ένα φίλο φανταστικό τον Τσαφ!»
🎈 Τα παιχνίδια δεν ήταν πράγματα. Ήταν στιγμές. Ήταν αγάπη. Ήταν χαρά που δεν χρειαζόταν λόγο.Ο μικρός πρίγκιπας πήρε ένα μικρό κουτί, το άνοιξε και έβαλε μέσα τη λέξη:
«Θυμήσου.»
Και το χάρισε στον Διαχειριστή.
🚀 Όταν απογειώθηκε, είδε από μακριά τον πλανήτη να γεμίζει φώτα και γέλια.Και είπε:
«Μερικές φορές, δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις κάτι καινούριο. Αρκεί να θυμηθείς αυτό που ήσουν.»
Ο Πλανήτης των Καθρεφτών
🌌 Μετά τον πλανήτη των παιχνιδιών, ο μικρός πρίγκιπας συνέχισε το ταξίδι του ανάμεσα σε άστρα που έμοιαζαν να τραγουδούν. Η πυξίδα της καρδιάς του τον οδήγησε σε έναν περίεργο πλανήτη, όπου όλα ήταν… καθρέφτες.
🔮 Οι δρόμοι, τα δέντρα, ακόμη και τα σύννεφα στον ουρανό – όλα αντανακλούσαν εικόνες.Στην αρχή, του άρεσε. Έβλεπε τον εαυτό του να τρέχει, να γελά, να κλείνει το μάτι. Έπαιξε λίγο με τον καθρέφτη του.Αλλά ύστερα… παρατήρησε κάτι περίεργο.Κάθε καθρέφτης έδειχνε λίγο διαφορετικό τον ίδιο άνθρωπο. Σε έναν έμοιαζε λυπημένος. Σε άλλον, φοβισμένος. Σε άλλον, σοβαρός.
👩 Εκεί συνάντησε μια γυναίκα που καθόταν μπροστά από έναν τεράστιο καθρέφτη. Ήταν ακίνητη, σαν άγαλμα.
— «Τι κοιτάς;» ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
— «Προσπαθώ να φανώ όπως θέλουν οι άλλοι να είμαι», απάντησε.
«Αυτός ο καθρέφτης δείχνει μόνο ό,τι θαυμάζουν οι άλλοι.»
— «Κι εσύ; Πού είσαι εσύ;»Η γυναίκα δεν απάντησε. Κοίταξε τον καθρέφτη και ψιθύρισε:
— «Δεν ξέρω πια.»
✨ Ο μικρός πρίγκιπας άγγιξε τον καθρέφτη. Εκείνη τη στιγμή, ο καθρέφτης ράγισε. Και πίσω του φανερώθηκε ένας μικρός, απλός καθρέφτης. Έδειχνε μια γυναίκα που κρατούσε ένα λουλούδι. Έδειχνε εκείνη. Όπως ήταν, με φακίδες, με λάθη και με ένα χαμόγελο που έτρεμε, αλλά ήταν αληθινό.
📜 Πάνω στον καθρέφτη υπήρχε χαραγμένο:
«Όταν πάψεις να προσπαθείς να μοιάσεις σε κάποιον άλλον… τότε λάμπεις και είσαι πραγματικά ο εαυτός σου.»
🌠 Και τότε, ολόκληρος ο πλανήτης άλλαξε. Οι καθρέφτες άρχισαν να δείχνουν όχι αυτό που φαίνεται, αλλά αυτό που κρύβουμε και ντρεπόμαστε να δείξουμε – κι όμως είναι το πιο πολύτιμο.Ο μικρός πρίγκιπας χαμογέλασε. Έγραψε πάνω σ’ έναν καθρέφτη:
«Δεν φοβάμαι να είμαι εγώ.» Και απογειώθηκε ξανά.
🌟 Ο Πλανήτης που Δεν Μιλούσε Κανείς
🌑 Ο επόμενος πλανήτης έμοιαζε… σιωπηλός. Ο μικρός πρίγκιπας πάτησε το πόδι του σε ένα μέρος γεμάτο ανθρώπους — αλλά κανένας δεν μιλούσε.
🌱 Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι λουλούδια και φώτα, όμως επικρατούσε απόλυτη σιγή. Τα παιδιά δεν γελούσαν. Οι μεγάλοι περπατούσαν βιαστικά, κοιτώντας κάτω. Κανείς δεν χαιρετούσε κανέναν.
💬 Ο μικρός πρίγκιπας πλησίασε ένα αγόρι που καθόταν μόνο του σε μια άκρη.
— «Γεια σου!» είπε ο πρίγκιπας με χαρά.Το αγόρι γύρισε ξαφνιασμένο.
— «Μου μίλησες;»
— «Ναι… γιατί όχι;»
— «Εδώ… δεν μιλάμε. Γιατί φοβόμαστε ότι θα μας παρεξηγήσουν.»
💔 Ο μικρός πρίγκιπας έμεινε σιωπηλός για λίγο. Ύστερα έσκυψε και ζωγράφισε ένα λουλούδι στο χώμα.
— «Κάθε σκέψη που δεν λες, είναι σαν αυτό το λουλούδι που δεν φυτεύτηκε ποτέ. Δεν θα ανθίσει ποτέ.»
🌈 Το αγόρι χαμογέλασε. Πήρε κι εκείνο ένα ξυλαράκι και ζωγράφισε ένα αστέρι.Και τότε… μια γυναίκα που περνούσε κοντά, στάθηκε και ζωγράφισε έναν ήλιο.Κι ένα παιδί, μια καρδιά.Κι ένας ηλικιωμένος, ένα μουσικό σημείο.
🎶 Κάπως έτσι, ολόκληρη η πόλη άρχισε να «μιλάει» ξανά – όχι με λέξεις, μα με χαμόγελα, χρώματα και τόλμη.
— «Μερικές φορές,» είπε ο μικρός πρίγκιπας,
«αυτό που δεν λες… μπορεί να απομακρύνει κάποιον που σε χρειάζεται.»
🌟 Και πριν φύγει, έγραψε σε έναν τοίχο:
«Να λες “σε καταλαβαίνω” πιο συχνά. Μπορεί να είναι η αρχή μιας φιλίας.»
🌹 Μέρος 4ο – Το Τριαντάφυλλο της Μνήμης
🌌 Ο μικρός πρίγκιπας είχε δει πλανήτες με κλειδωμένα παιχνίδια, με καθρέφτες που μπέρδευαν την αλήθεια, με ανθρώπους που είχαν ξεχάσει να μιλούν…Και τώρα, έφτασε σε έναν τελευταίο πλανήτη.
🌺 Ήταν μικρός, σαν τον δικό του. Και στο κέντρο του υπήρχε ένα μόνο πράγμα: ένα τριαντάφυλλο.
🌀 Δεν ήταν όμως απλό. Το τριαντάφυλλο αυτό… έλαμπε με τις αναμνήσεις όλων όσων είχε αγαπήσει.
👦 Μόλις το πλησίασε, άκουσε φωνές. Όχι δυνατές — μα γνώριμες.
— «Πρίγκιπα, θυμάσαι πώς γελούσαμε με τις μαξιλαρομαχίες;»
— «Θυμάσαι εκείνον τον καθρέφτη που τόλμησες να ραγίσεις;»
— «Θυμάσαι πώς ζωγραφίσαμε σιωπηλά τη φιλία;»
🌿 Ήταν οι φωνές όσων συνάντησε στο ταξίδι του. Όλων όσων τόλμησαν να ξαναγίνουν παιδιά. Να θυμηθούν. Να μιλήσουν. Να παίξουν.Το τριαντάφυλλο τού ψιθύρισε:
«Μικρέ πρίγκιπα, οι πλανήτες σου δεν ήταν μακρινοί. Ήταν μέσα σου.Και τώρα… μπορείς να επιστρέψεις.Γιατί κατάλαβες πως ο πιο σπάνιος κόσμος… είναι η καρδιά.»
💫 Ο μικρός πρίγκιπας έκλεισε τα μάτια του.Και σαν άνοιξε ξανά τα βλέφαρά του, βρισκόταν εκεί — στην έρημο.Με το χαλασμένο αεροπλάνο. Με το κασκόλ του. Και το βλέμμα του στραμμένο στον ουρανό.Αλλά τώρα… χαμογελούσε.Γιατί ήξερε.
🌟 Είχε ξαναβρεί το πιο σημαντικό πράγμα:
Τη δύναμη να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού.Την τόλμη να δημιουργεί.Τη χαρά να αγαπά.
🎠 Για κάθε παιδί που ταξιδεύει με την καρδιά του, που αναρωτιέται, που παίζει, που γελά, που θυμάται.Για εσένα. Για εμένα. Για όλους όσους δεν ξέχασαν… 🌠
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης