🌍 Η Άρια ήταν ένα κορίτσι με μάτια που καθρέφτιζαν τον ουρανό. Στο μέρος που γεννήθηκε, τα παιδιά κοιτούσαν συχνά ψηλά — γιατί εκεί, έλεγαν, βρίσκονταν όλες οι απαντήσεις.
✿ Κάποιο βράδυ, ενώ άκουγε τον άνεμο, ένιωσε κάτι να χτυπάει απαλά στο στήθος της. Ήταν μια πυξίδα – μα όχι συνηθισμένη. Οι δείκτες της δεν έδειχναν σημεία του χάρτη, αλλά λέξεις όπως: “ανάγκη”, “καλοσύνη”, “φόβος”, “ελπίδα”.
✿ Την ίδια στιγμή, άκουσε τη φωνή της Γης.
— «Άρια… ταξίδεψε. Μίλα στα παιδιά και θύμισέ τους ότι δεν είναι μόνα τους. Κι ίσως τότε… θυμηθούν και οι μεγάλοι.»
✿ Και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της. Χωρίς χάρτη και μόνο οδηγό τη φωτεινή πυξίδα της καρδιάς.
🐪 Η Έρημος που Δεν Είχε Χρώματα
✿ Πρώτος της σταθμός ήταν μια μεγάλη έρημος. Η γη ήταν καυτή και ο ουρανός δεν είχε σύννεφα. Τα παιδιά φορούσαν λευκά και είχαν τα κεφάλια τους σκεπασμένα με φαρδιές μαντίλες. Όμως δεν φώναζαν ούτε γελούσαν.
✿ Η Άρια συνάντησε τον Ραμί, ένα παιδί που ζωγράφιζε σχήματα στην άμμο.
— «Δεν έχετε βιβλία εδώ;» ρώτησε.
— «Όχι έχουμε μόνο άμμο. Κι εκεί γράφουμε όσα θέλουμε να θυμόμαστε. Μέχρι ο άνεμος να τα πάρει…»
✿ Εκείνη τη μέρα, η Άρια έβγαλε από το σακίδιο της τη ζωγραφιά που είχε φτιάξει μικρή, ήταν πολύχρωμες καρδιές, πεταλούδες και λουλούδια. Τη χάρισε στον Ραμί και εκείνος την κράτησε σαν κάτι ιερό.
✿ Την επόμενη μέρα, όλα τα παιδιά της ερήμου κρατούσαν πολύχρωμους κόκκους. Είχαν βάψει την άμμο με μπαχαρικά, φρούτα και χρώματα που έφτιαξαν μόνα τους.
— «Δεν μας έλειπαν τα χρώματα», είπε ο Ραμί.
«Αλλά η έμπνευση.»
🏙️ Η Πόλη που Κανείς δεν Κοίταζε Πίσω
✿ Η Άρια στη συνέχεια ταξίδεψε βόρεια, σε μια μεγαλούπολη γεμάτη φώτα και θόρυβο. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα, οι άνθρωποι βιαστικοί. Τα παιδιά φορούσαν ακουστικά και κρατούσαν οθόνες. Σε αυτή την πόλη κανείς δεν κοιτούσε ψηλά.
✿ Εκεί γνώρισε τη Μία, ένα παιδί που περπατούσε με τα μάτια της κολλημένα στο τηλέφωνο.
— «Τι φοβάσαι;» τη ρώτησε η Άρια.
— «Φοβάμαι ότι αν κοιτάξω γύρω μου… ίσως νιώσω μόνη.»
✿ Τότε, η Άρια άρχισε να τραγουδά. Ένα τραγούδι χωρίς λόγια, μόνο με ήχους του ανέμου, της βροχής και του γέλιου. Η Μία σήκωσε το βλέμμα και ένα–ένα, τα παιδιά άφησαν κάτω τα ακουστικά τους και άκουγαν το τραγούδι. Κάποια μάλιστα άρχισαν να χτυπούν παλαμάκια και να χορεύουν.
✿ Το βράδυ εκείνο, στην κορυφή ενός ουρανοξύστη, τα παιδιά άναψαν πολύχρωμα φαναράκια και τα άφησαν να πετάξουν στο ουρανό.— «Για να θυμηθούμε πως ο κόσμος υπάρχει… όταν τον κοιτάμε.»
🌧️ Το Δάσος που Μιλούσε με τη Βροχή
✿ Η Άρια βρέθηκε σε έναν τόπο που η βροχή δεν σταματούσε ποτέ. Το φως περνούσε μέσα από τα φύλλα σαν πράσινα φίλτρα. Εκεί, τα παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλυτα και κουβαλούσαν μπαμπού φλογέρες που σφύριζαν με τον άνεμο.
✿ Ο Τίτο, ένα αγόρι με φωνή τόσο γλυκιά όσο ο ήχος της βροχής, της είπε:
— «Εδώ δεν λέμε “σ’ αγαπώ” με λόγια. Το λέμε με φυτά. Όσο πιο πολλά σου δώσουν, τόσο πιο πολύ σε νιώθουν και σε αγαπούν.»
✿ Η Άρια λοιπόν πήρε ένα μικρό σπόρο και τον φύτεψε δίπλα σε ένα ξεχασμένο μονοπάτι. Όταν επέστρεψε το επόμενο πρωί, γύρω από τον σπόρο είχαν φυτρώσει δέκα λουλούδια. Ήταν το “ευχαριστώ” των παιδιών.
✿ Εκεί έμαθε ότι μερικές φορές, η σιωπή έχει περισσότερη αγάπη απ’ ό,τι τα λόγια.
❄️ Ο Βορράς που Έλιωνε με Παραμύθια
✿ Στον παγωμένο βορρά, οι άνθρωποι δεν χαμογελούσαν εύκολα. Το χιόνι κάλυπτε τα πάντα, και ο αέρας έτριζε σαν να έκλαιγε.
✿ Η Άρια γνώρισε την Έλενα, ένα κορίτσι με άσπρα φρύδια και κόκκινη μύτη, που της είπε:
— «Εδώ, οι ιστορίες μας ζεσταίνουν. Όταν γεννιέται ένα παιδί, του χαρίζουμε ένα παραμύθι.»
✿ Τα βράδια, η Άρια καθόταν γύρω από τη φωτιά και αφηγούνταν ιστορίες από το ταξίδι της. Τα παιδιά στέκονταν σιωπηλά, με μάτια λαμπερά. Η φωτιά πια δεν ήταν απαραίτητη γιατί τα παραμύθια είχαν γίνει ζεστά ρούχα για την ψυχή και όλοι ένιωθαν υπέροχα.
🏝️ Το Νησί που Χανόταν
✿ Το τελευταίο μέρος του ταξιδιού της Άριας ήταν ένα νησί που εμφανιζόταν μόνο τις μέρες που δεν είχε φουρτούνα. Εκεί, τα παιδιά έπαιζαν με τα κύματα και πίστευαν ότι οι θάλασσες έχουν καρδιά.
✿ Εκεί η Άρια γνώρισε τον Μάνο, που της είπε:
— «Εδώ μαθαίνουμε να μην κρατάμε τίποτα, γιατί το κάθε τι μπορεί να το πάρει το νερό. Γι’ αυτό, ό,τι αγαπάμε… το λέμε και το κάνουμε τώρα.»
✿ Η Άρια άκουγε. Κάθισε στην ακτή, ζωγράφισε στην άμμο ένα σπίτι, έναν ήλιο και μια αγκαλιά. Όταν ήρθε το κύμα και τα πήρε, εκείνη δεν στενοχωρήθηκε.Ήξερε πως αυτή η στιγμή είχε μείνει για πάντα μέσα στο μυαλό της.
Ο Κόσμος που Έφτιαξαν τα Παιδιά
✿ Η Άρια είχε πια ταξιδέψει σε μέρη μακρινά. Είχε συναντήσει παιδιά που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, φορούσαν άλλα ρούχα, περπατούσαν ξυπόλυτα ή με βαριές μπότες. Κάποια είχαν σκούρα μάτια, κάποια ανοιχτά, άλλα είχαν το δέρμα του ήλιου και άλλα της σελήνης.
✿ Μα όλα… είχαν την ίδια καρδιά.
✿ Όπου κι αν πήγαινε, τα παιδιά την αγκάλιαζαν. Άλλοτε με λέξεις, άλλοτε με σιωπή. Άλλοτε με τραγούδι, άλλοτε με ζωγραφιά. Αλλά πάντα… με ψυχή.
✿ Κάποια μέρα, η πυξίδα που κουβαλούσε σταμάτησε να κινείται. Το φως της έσβησε.
— «Δηλαδή τελείωσε το ταξίδι;» αναρωτήθηκε.
✿ Τότε ήρθε ένα μήνυμα, γραμμένο στον ουρανό με φως:
«Τώρα που όλα τα παιδιά έχουν μοιραστεί τη φωνή τους, ήρθε η ώρα να φτιάξουν έναν δικό τους κόσμο.»
🧩 Η Πόλη της Καρδιάς
✿ Ένα–ένα τα παιδιά που είχε γνωρίσει άρχισαν να εμφανίζονται. Άλλα έφταναν με καμήλες, άλλα με βάρκες, με πατίνια, με έλκηθρα. Δεν ήξεραν όλα να μιλούν μεταξύ τους, αλλά… γελούσαν μαζί.
✿ Και άρχισαν να χτίζουν: Από τα φύλλα της βροχής, έφτιαξαν στέγες που ψιθύριζαν παραμύθια.Από το χιόνι, έφτιαξαν τοίχους που κρατούσαν τη ζεστασιά της αγάπης και με τα κύματα, δημιούργησαν δρόμους.
✿ Όλοι πρόσφεραν κάτι από τον τόπο τους. Η Άρια δεν μίλησε. Μόνο κράτησε ψηλά την πυξίδα της, που ξανάλαμψε για λίγο και μετά εξαφανίστηκε. Δεν χρειαζόταν πια.
🤝 Το Μυστικό
✿ Και τότε όλα τα παιδιά στάθηκαν γύρω από μια μεγάλη πλατεία. Στη μέση, δεν υπήρχε άγαλμα, ούτε σημαία. Μόνο μια επιγραφή:
«Δεν μοιάζουμε. Αλλά είμαστε όλα παιδιά. Και αυτό φτάνει.»
✿ Η Άρια τους κοίταξε έναν–έναν.Και κατάλαβε ότι δεν ήταν πια μόνη.Ο κόσμος μπορεί να είναι γεμάτος διαφορές. Αλλά η αγάπη, το παιχνίδι και η καλοσύνη δεν έχουν χρώμα, φυλή ή σύνορα.
✿ Γιατί όταν ενώνεται η καθαρή καρδιά ενός παιδιού από κάθε γωνιά του κόσμου, ολόκληρη η ανθρωπότητα γεμίζει φώς και χαμόγελα.
🌈 Τέλος – ή αρχή… για κάθε παιδί που κοιτά τον ουρανό και σκέφτεται: «Μπορούμε να είμαστε όλοι φίλοι, ακόμα κι αν δεν μοιάζουμε».
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης