🌼Οι πρώτοι σπόροι
✿ Σε μια μικρή κοιλάδα, εκεί που ο ήλιος ζέσταινε το χώμα και τα πουλιά τραγουδούσαν δίχως να φοβούνται, υπήρχαν δύο μικρά δέντρα. Δεν είχαν φύλλα ακόμα, μόνο λεπτούς βλαστούς που έγερναν ο ένας προς τον άλλο καθώς φύσαγε ο άνεμος και έμοιαζαν σαν να ψιθύριζαν μυστικά.
✿ Κάτω από αυτά τα δέντρα γεννήθηκε μια φιλία. Ο Άρης και η Λένα. Δύο παιδιά τόσο διαφορετικά, κι όμως τόσο αγαπημένα. Ο Άρης γελούσε δυνατά και λάτρευε να κυνηγά τις πεταλούδες ενώ η Λένα καθόταν ήσυχα, ζωγράφιζε με πέτρες στο χώμα και έπλαθε ιστορίες κοιτάζοντας τα σύννεφα.
✿ Καθημερινά έπαιζαν ανάμεσα στα δύο μικρά δέντρα. Έφτιαχναν με τους κορμούς τους κάστρα, με τις ρίζες τους φιλόξενες φωλιές ή έκαναν τα φύλλα τους για στέμματα βασιλιάδων. Και κάθε μέρα, τα δέντρα ψήλωναν και μεγάλωναν όπως κι εκείνοι.
✿ «Μην ξεχάσεις ποτέ να έρχεσαι εδώ, ό,τι κι αν γίνει», είπε μια μέρα η Λένα στον Άρη και του έδωσε ένα κομμάτι σπάγκο.
✿ «Θα το δέσω στον κορμό του δέντρου έτσι, το δέντρο θα θυμάται για μας», απάντησε ο Άρης και το έκανε.
✿ Ο χρόνος περνούσε, τα παιδιά μεγάλωναν και τα δέντρα ψήλωναν κι αυτά. Και κάτω απ’ τον ίσκιο τους γεννιόντουσαν μικρές αναμνήσεις:
τα πρώτα δόντια που έπεσαν και μπήκαν σε κουτάκια,
τα μυστικά που είπαν μεταξύ τους,
ένα μικρό φιλί στο μάγουλο και
ένα “φίλοι για πάντα” που έλεγαν συνέχεια.
✿ Μα κάποτε… ο Άρης έφυγε.Με την οικογένειά του σε άλλη πόλη.Και τα δέντρα έμειναν εκεί μαζί με την Λένα.
✿ Για πολύ καιρό, κανείς δεν έπαιζε ανάμεσά τους. Μόνο τα φύλλα που έπεφταν σαν αναμνήσεις στο χώμα.
✿ Κάθε τόσο, η Λένα καθόταν εκεί μόνη της. Δεν έλεγε λέξη. Μόνο άφηνε ένα σπιρτόκουτο με ζωγραφιές στους πρόποδες των δύο δέντρων.Ήταν οι σκέψεις της. Ήταν η φιλία που είχε με τον Άρη, που αν και μακριά, δεν ήθελε να ξεχάσει.
🕊️ Τέλος πρώτου μέρους – για κάθε φιλία που ριζώνει βαθιά… και περιμένει να ξαναφυτρώσει.
🌿 Η Επιστροφή
✿ Πέρασαν χρόνια. Ο Άρης είχε πια μεγαλώσει. Είχε πάει σχολείο, είχε γνωρίσει νέους φίλους, είχε ξεχάσει ίσως κάποια παιδικά παιχνίδια… αλλά ποτέ δεν ξέχασε τα δύο δέντρα.
✿ Ένα απόγευμα του φθινοπώρου, βρέθηκε ξανά στο παλιό του χωριό. Περπάτησε αργά ως την κοιλάδα, σχεδόν φοβούμενος για το τι θα βρει.Τα δέντρα ήταν εκεί. Ψηλότερα, πιο δυνατά και τα κλαδιά τους σχεδόν αγκαλιασμένα.
✿ Κάτω από αυτά… ήταν μια γυναίκα. Καθόταν στο ίδιο σημείο που καθόταν κάποτε ένα κορίτσι που ζωγράφιζε με πέτρες στο χώμα.
✿ Ο Άρης σταμάτησε.
— «Λένα;» είπε.
✿ Εκείνη γύρισε και χαμογέλασε.
— «Άργησες. Αλλά δεν πειράζει. Τα δέντρα σε κράτησαν σε κράτησαν στη μνήμη μου.»
✿ Τότε του έδωσε ένα κουτί. Ήταν γεμάτο μικρά σπιρτόκουτα με ζωγραφιές. Ένα σπιρτόκουτο για κάθε χρόνο.Ο Άρης άνοιξε το πρώτο. Μέσα είχε ένα φύλλο ζωγραφισμένο με δυο φιγούρες από κάτω.
— «Αυτό είναι το πρώτο μας καλοκαίρι», του είπε εκείνη.
✿ Και ξαφνικά, όλα γύρισαν ο Άρης άρχισε να θυμάται, την παιδική του ηλικία, τις μυστικές υποσχέσεις, το σπάγκο στον κορμό του δέντρου…Τελικά δεν είχαν χαθεί απλά περίμεναν εκεί μέχρι να ξαναθυμηθούν.
✿ Από τότε, κάθε Κυριακή πήγαιναν ξανά εκεί. Μιλούσαν, γελούσαν, θυμόντουσαν. Δεν χρειάζονταν τίποτα άλλο.Οι φίλοι της ζωής δεν χρειάζονται εξηγήσεις — μόνο ρίζες.
✿ Ένα βράδυ, καθώς έφυγαν, η Λένα σταμάτησε και είπε:
— «Όλοι βρίσκουν τον δρόμο τους. Αλλά εγώ χαίρομαι που ο δικός σου περνούσε πάντα από εδώ.»
🕊️ Τέλος δεύτερου μέρους – για κάθε φιλία που αντέχει στο χρόνο, ακόμη κι όταν όλα αλλάζουν.
🌳 Οι Ρίζες που Ανθίζουν
✿ Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Ο Άρης και η Λένα είχαν μεγαλώσει, όμως δεν έπαψαν ποτέ να επιστρέφουν στα δύο τους δέντρα.
✿ Εκεί έκρυβαν μικρές εκπλήξεις ο ένας για τον άλλο: ζωγραφιές, παλιά σημειώματα, φωτογραφίες παιδικές. Και κάθε φορά που συναντιόντουσαν, γελούσαν όπως τότε που ήταν παιδιά.
✿ Κάποια μέρα, πήραν μαζί τους και τα δικά τους παιδιά. Και τους έδειξαν τα δέντρα.
— «Εδώ γνωριστήκαμε…» είπαν και οι δύο μαζί, και γέλασαν.
✿ Τα παιδιά έτρεχαν ανάμεσα στα δέντρα, έπαιζαν κρυφτό, σκαρφάλωναν στα χαμηλά κλαδιά.Και τότε, η μικρή της Λένας ψιθύρισε:
— «Μαμά… αυτά τα δέντρα… μοιάζουν σαν να κρατιούνται χέρι-χέρι!»
✿ Ο Άρης και η Λένα κοιτάχτηκαν. Και κατάλαβαν πως η φιλία τους δεν ήταν μόνο παρελθόν.Ήταν παρόν και χάρη στα δέντρα τους… θα είχε και μέλλον.
✿ Εκείνο το καλοκαίρι, ζωγράφισαν όλοι μαζί μια ταμπέλα και την έβαλαν ανάμεσα στους κορμούς:«Ο Τόπος της Φιλίας».
✿ Κι από τότε, παιδιά από όλο το χωριό άρχισαν να έρχονται και να αφήνουν ζωγραφιές, σπιρτόκουτα, ακόμα και στίχους.Κάθε φίλος που έφευγε, άφηνε κάτι και κάθε καινούργιος, το έβρισκε.
✿ Κάτω από τα δύο δέντρα, η φιλία συνέχισε να ανθίζει.Και αν περάσεις κι εσύ από εκεί, ίσως βρεις ένα κουτί με το όνομά σου…και μέσα, ένα μικρό μήνυμα που λέει:
«Αν βρήκες έναν αληθινό φίλο, έχεις βρει έναν θησαυρό που δεν χάνεται ποτέ.»
🌟 Τέλος – για κάθε φιλία που γεννήθηκε κάτω από δυο δέντρα… και μεγάλωσε μαζί τους.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης