✨🎠 Ένα παραμύθι για τη φιλία, τη μαγεία και το πιο όμορφο αντίο ✨🎠
🌙 Σε μια μικρή πόλη, υπήρχε ένα παλιό λούνα παρκ. Οι λάμπες του είχαν σβήσει, τα γέλια των παιδιών είχαν χαθεί, και τα ξύλινα άλογα του καρουζέλ είχαν μείνει ακίνητα στη σιωπή.
Όλοι είχαν ξεχάσει το μέρος αυτό — εκτός από ένα κορίτσι.
Η Ελένη, κάθε απόγευμα, περνούσε από την παλιά πύλη και στεκόταν απέναντι από το σκονισμένο καρουζέλ.
«Ήταν το αγαπημένο μου,» έλεγε ψιθυριστά.
Κι ας μην τολμούσε πια να πλησιάσει.
Μα ένα βράδυ, με το φεγγάρι γεμάτο και τον άνεμο να φυσά απαλά, η Ελένη άκουσε έναν ήχο…
ένα κλικ-κλακ, σαν να ξυπνούσε κάποιος μηχανισμός.
🎠 Η Ελένη πλησίασε και τότε το είδε:
Τα άλογα του καρουζέλ ζωντάνεψαν!
Τα μάτια τους άστραψαν, οι χαίτες τους ανέμισαν, και το καρουζέλ άρχισε να κινείται αργά, σαν να ήθελε να θυμηθεί πώς είναι να τρέχει.
Ένα λευκό άλογο, το πιο όμορφο απ’ όλα, γύρισε προς το μέρος της.
— «Είσαι εσύ που μας άκουσες;» είπε με φωνή που έμοιαζε με άνεμο.
Η Ελένη έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
— «Μα… μιλάτε!»
Το άλογο χαμογέλασε.
— «Μόνο αυτή τη νύχτα μπορούμε. Είναι η τελευταία μας. Πρέπει να κάνουμε έναν ακόμα γύρο πριν το ξημέρωμα, για να ξεκουραστούμε για πάντα. Μα χρειαζόμαστε κάποιον να γυρίσει το κλειδί…»
🗝️ Η Ελένη έψαξε γύρω, ώσπου βρήκε ένα σκονισμένο μεταλλικό κουτί. Μέσα, υπήρχε ένα μικρό, σκουριασμένο κλειδί.
Το έβαλε στο μηχάνημα και γύρισε.
Τότε, το καρουζέλ άρχισε να περιστρέφεται — αργά στην αρχή, κι έπειτα όλο και πιο γρήγορα.
Τα άλογα γέλασαν, φώναξαν από χαρά, και το φως γύρω τους έλαμψε σαν ήλιος μέσα στη νύχτα.
Κάθε γύρος γέμιζε τον αέρα με ήχους παιδικών γελιών, τραγούδια, και αναμνήσεις που είχαν χαθεί.
Η Ελένη ανέβηκε κι εκείνη πάνω σ’ ένα άλογο.
Ένιωσε τον άνεμο στα μαλλιά της και για λίγο πίστεψε πως πετούσε.
💫 Όμως καθώς το φεγγάρι κατέβαινε, το καρουζέλ άρχισε να επιβραδύνει.
Το λευκό άλογο την κοίταξε με ήρεμα μάτια.
— «Ήρθε η ώρα μας, Ελένη. Μας χάρισες το τελευταίο μας ταξίδι. Τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι.»
Η Ελένη ένιωσε τα μάτια της να βουρκώνουν.
— «Μα… δεν θέλω να φύγετε!»
Το άλογο χαμογέλασε.
— «Δεν θα φύγουμε ποτέ πραγματικά. Κάθε φορά που ένα παιδί γελά, το καρουζέλ ζωντανεύει μέσα στις καρδιές τους. Να θυμάσαι: τίποτα που αγαπήθηκε αληθινά δεν χάνεται ποτέ.»
🌅 Το επόμενο πρωί, όταν η Ελένη ξύπνησε, το λούνα παρκ ήταν όπως πριν. Σιωπηλό.
Μα στη θέση του κλειδιού, βρήκε ένα μικρό ξύλινο αλογάκι, ίδιο με εκείνο που είχε καβαλήσει.
Το κράτησε σφιχτά στην παλάμη της και χαμογέλασε.
Ήξερε πως, κάπου ανάμεσα στο φως και στα όνειρα, το τελευταίο καρουζέλ θα γύριζε για πάντα.
✨ Ηθικό δίδαγμα:
Οι στιγμές που αγαπάμε δεν χάνονται ποτέ. Ζουν μέσα στις αναμνήσεις, στα χαμόγελα και στα όνειρά μας. Και κάθε τέλος που έρχεται με αγάπη, είναι μια αρχή που δεν σβήνει ποτέ.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης