🐦 Σε ένα μικρό δάσος, ζούσε ένα σπουργίτι. Ήταν ζωηρό, γρήγορο και γεμάτο χαρά, αλλά κάθε φορά που άκουγε το αηδόνι να τραγουδάει, η καρδιά του γέμιζε ζήλια. «Αχ, να μπορούσα κι εγώ να κελαηδώ έτσι όμορφα!» έλεγε και σιωπούσε λυπημένο.
♦ Το σπουργίτι προσπάθησε πολλές φορές να μιμηθεί το αηδόνι. Τέντωνε το λαιμό του, φτερούγιζε πιο δυνατά, έβγαζε ήχους που δεν ήταν δικοί του. Μα ό,τι κι αν έκανε, η φωνή του δεν έμοιαζε μελωδική σαν του αηδονιού.
♦ Οι υπόλοιποι φίλοι του, τα άλλα σπουργίτια, το φώναζαν να παίξει και να κελαηδήσει μαζί τους. Μα εκείνο ντρεπόταν. «Η φωνή μου δεν είναι αρκετά όμορφη» σκεφτόταν. Έτσι, άρχισε να απομακρύνεται και να μένει μόνο του.
♦ Ένα απόγευμα, την ώρα που ο ήλιος έδυε, το σπουργίτι είδε ένα παιδί να κάθεται κάτω από ένα δέντρο. Το παιδί ήταν λυπημένο. Τότε, χωρίς να το σκεφτεί πολύ, το σπουργίτι άρχισε να κελαηδά με τη δική του φωνή: σύντομη, ζωηρή, γεμάτη χαρά και ενέργεια.
♦ Το παιδί σήκωσε το κεφάλι και χαμογέλασε. «Τι όμορφα που τραγουδάς, μικρό πουλάκι!» είπε. Το σπουργίτι ξαφνιάστηκε. «Μα… δεν είναι όμορφη η φωνή μου. Δεν μοιάζει με του αηδονιού!» ψιθύρισε.
«Ίσα-ίσα» απάντησε το παιδί. «Η φωνή σου είναι δική σου, μοναδική. Και ακριβώς αυτή με έκανε να χαμογελάσω.»
♦ Από τότε, το σπουργίτι δεν προσπάθησε ξανά να μιμηθεί το αηδόνι. Τραγουδούσε με τον δικό του τρόπο, και κάθε φορά που το έκανε, οι γύρω του ένιωθαν χαρούμενοι. Γιατί η χαρά βρίσκεται στη διαφορετικότητα και η ομορφιά στην αλήθεια.
🌟 Ηθικό δίδαγμα:
Δεν χρειάζεται να μοιάζουμε με κανέναν άλλον. Η δική μας φωνή είναι αρκετή για να φέρει χαρά στον κόσμο.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης