🌟 Ήταν μια παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη, όταν ο ουρανός άναψε ξαφνικά σαν να ήθελε να πει ένα μυστικό.
Τα αστέρια έλαμπαν πιο δυνατά από ποτέ, και το χιονισμένο χωριό κοιμόταν γλυκά.
Μόνο η μικρή Ελεάννα ήταν ξύπνια — καθόταν στο παράθυρό της και παρατηρούσε τον ουρανό.
❄️ Και τότε το είδε.
Ένα πεφταστέρι, μεγάλο και φωτεινό, έσκισε τον ουρανό με μια χρυσή γραμμή.
Αλλά αντί να χαθεί, όπως κάνουν όλα…
…έκανε μια στροφή (!)
…μια δεύτερη (!!)
…και ΜΠΑΦ! έπεσε απαλά στο χιόνι, στην αυλή της.
🎁 Η Ελεάννα βγήκε τρέχοντας έξω, ανασαίνοντας σύννεφα ατμού από την παγωνιά.
Το πεφταστέρι καθόταν πάνω στο χιόνι, μικρούτσικο, όσο μια μπάλα, αλλά έλαμπε σαν χίλια λαμπάκια μαζί.
Και ξαφνικά… της μίλησε.
🌟 «Γεια σου! Με λένε Λούμο!»
Η Ελεάννα κόντεψε να πέσει κάτω από την έκπληξη.
«Εσύ… είσαι πεφταστέρι!»
Και το αστέρι γέλασε με ένα ήχο σαν κουδουνάκι.
✨ Μόνο που ο Λούμο είχε ένα μυστικό…
Δεν ήθελε να γυρίσει στον ουρανό.
— «Εκεί πάνω είναι όμορφα… αλλά εδώ κάτω;» είπε κοιτάζοντας τα σπίτια. «Έχεις μυρωδιές, χιόνι, γέλια… και ζεστές κουβέρτες!»
🔔 Η Ελεάννα γέλασε και το πήρε απαλά στα χέρια της.
«Μπορείς να μείνεις όσο θέλεις.»
🎄 Και έτσι ξεκίνησαν οι πιο μαγικές μέρες της ζωής της.
Ο Λούμο την ακολουθούσε παντού:
έπαιζαν παιχνίδια στο χιόνι,
φώτιζαν το δωμάτιό της με χρυσόσκονη,
και το βράδυ τραγουδούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
☕ Ο Λούμο έπινε κακάο (αν και το έπινε με λάθος τρόπο, γιατί με το που άγγιζε την κούπα το κακάο εξατμιζόταν)
και γελούσε τόσο πολύ που έτρεμε σαν χρυσαφένια ζελατίνα.
🌙 Όμως ψηλά στον ουρανό… κάτι δεν πήγαινε καλά.
Χωρίς τον Λούμο στη θέση του,
ένα μεγάλο μαύρο κενό σχηματίστηκε στο νυχτερινό ουρανό.
Τα άλλα αστέρια ανησύχησαν.
⭐ «Πού είναι ο μικρός μας;»
⭐ «Χανόμαστε!»
⭐ «Ο ουρανός σκοτεινιάζει!»
❄️ Μια νύχτα, μια ομάδα αστεριών κατέβηκε στη Γη σαν χρυσός καταρράκτης.
Στάθηκαν μπροστά στην Ελεάννα.
— «Παιδί της Γης… ο Λούμο πρέπει να επιστρέψει.»
— «Αλλιώς, στο πιο σκοτεινό σημείο του ουρανού θα χαθεί το φως των Χριστουγέννων.»
🎁 Η Ελεάννα ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται.
Δεν ήθελε να τον χάσει.
Αλλά ούτε να σβήσουν τα Χριστούγεννα για όλο τον κόσμο.
🌟 Ο Λούμο την πλησίασε.
«Δεν θέλω να φύγω… αλλά… ο ουρανός με χρειάζεται.»
Τα μάτια του έλαμψαν σαν να έκλαιγε φως.
🎄 Η Ελεάννα τον αγκάλιασε απαλά, σαν να κρατούσε ζεστό φως.
«Θα σε βλέπω κάθε βράδυ.
Και όταν θα λάμπεις… θα ξέρω ότι χαμογελάς.»
✨ Ο Λούμο άρχισε να ανεβαίνει αργά στον ουρανό,
αφήνοντας πίσω του μια χρυσή γραμμή σαν κορδέλα.
Και τότε…
ΠΟΥΦ!
Το σκοτεινό σημείο του ουρανού φωτίστηκε ξανά.
Τα αστέρια τραγούδησαν.
Ο ουρανός έγινε πιο όμορφος από ποτέ.
🌟 Και από εκείνη τη νύχτα, ένα αστέρι λάμπει πάντα πιο πολύ από όλα.
Το αστέρι της Ελεάννας.
Το αστέρι που δεν ήθελε να φύγει από τη Γη…
αλλά που βρήκε τη θέση του στον ουρανό επειδή μια φίλη τον αγάπησε αρκετά για να τον αφήσει να φύγει.
✨ ΤΕΛΟΣ ✨
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης