♦ Σε μια μεγάλη κοιλάδα γεμάτη λουλούδια, πουλιά και μικρά ζώα, ζούσε ένα λυκάκι που το έλεγαν Λίο. Είχε γούνινη ουρά, στρογγυλά μάτια και αυτιά που πετάγονταν σαν δυο μικρές κεραίες. Μα είχε και κάτι άλλο: μια καρδιά τόσο καλή, που δεν ταίριαζε με το όνομά του.
♦ Κάθε φορά που πλησίαζε στο λιβάδι, τα ζωάκια τρόμαζαν. Τα κουνελάκια κρύβονταν στις τρύπες τους, τα ελάφια έτρεχαν μακριά και τα πουλιά πετούσαν ψηλά. «Φεύγετε! Έρχεται ο λύκος!» φώναζαν, κι ας μην είχε ποτέ ο Λίο πειράξει κανέναν.
♦ Ο Λίο καθόταν μόνος του στο λόφο και αναρωτιόταν: «Μα γιατί να με φοβούνται όλοι; Εγώ δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν…» Έγραφε με το πόδι του λέξεις στη γη: «Φιλία», «Γέλιο», «Παρέα»… Μα η γη δεν του απαντούσε.
♦ Μια μέρα, μάζεψε κουράγιο και πήγε στο ξέφωτο του δάσους, εκεί όπου μαζεύονταν όλα τα ζώα για να γιορτάσουν το Φεστιβάλ της Άνοιξης. Έφτιαξε ένα στεφάνι από λουλούδια και το φόρεσε στο κεφάλι. Ήθελε να δείξει ότι ερχόταν με ειρήνη.
♦ Μα μόλις τον είδαν, το πανηγύρι σταμάτησε. Οι τυμπανιστές σώπασαν, τα τραγούδια έσβησαν και όλα τα μάτια στράφηκαν πάνω του. Ένα μικρό σκιουράκι ψιθύρισε: «Τι θέλει ο λύκος εδώ;»
♦ Ο Λίο κοκκίνισε από ντροπή και έβαλε τα λουλούδια κάτω. «Ήρθα μόνο για να δω τα φαναράκια και να γελάσω μαζί σας… Μα αν φοβάστε, φεύγω.» Έστριψε να φύγει, αλλά τότε ακούστηκε μια φωνή:
♦ «Περίμενε!» Ήταν μια μικρή χελώνα με μεγάλα γυαλιά. «Εγώ τον είδα μια φορά να βοηθάει ένα κοάλα που είχε πέσει από το δέντρο. Του έδωσε το μήλο του και του είπε να ξεκουραστεί. Ο λύκος αυτός δεν μοιάζει με τους άλλους.»
♦ Όλοι έμειναν σιωπηλοί. Η κουκουβάγια, που ήταν η σοφότερη του δάσους, τον πλησίασε και του είπε: «Λίο, εμείς σε κρίναμε πριν σε γνωρίσουμε. Αν θες, μείνε μαζί μας σήμερα. Ας γνωρίσουμε όλοι τον Λίο, όχι τον “λύκο”».
♦ Και ο Λίο έμεινε. Έπαιξε μουσική χτυπώντας ένα ξύλο, χόρεψε με τα λαγουδάκια, μίλησε για τα αστέρια με τον σκαντζόχοιρο. Και στο τέλος της βραδιάς, του έδωσαν κι εκείνου ένα φαναράκι να το αφήσει στον ουρανό.
♦ Από εκείνο το βράδυ, ο Λίο δεν ήταν πια “ο λύκος”. Ήταν “ο φίλος Λίο”. Έζησε ανάμεσα στα άλλα ζώα και έγινε σύμβολο καλοσύνης. Και κάθε φορά που κάποιος καινούριος εμφανιζόταν στο δάσος, ο Λίο ήταν ο πρώτος που του χαμογελούσε και του έλεγε: «Μην ανησυχείς. Εδώ, σε βλέπουμε όπως είσαι.»
🐾 Ηθικό δίδαγμα:
Μην κρίνεις κανέναν από την εμφάνιση ή το όνομα. Η καρδιά δείχνει ποιος πραγματικά είσαι. Και η καλοσύνη, όταν τη μοιράζεσαι, αλλάζει τον κόσμο.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης