♦ Ήταν κάποτε ένας ταξιδιώτης που περπατούσε μόνος του στον δρόμο από μια μεγάλη πόλη προς ένα μικρό χωριό. Ο ήλιος έκαιγε, το μονοπάτι ήταν γεμάτο πέτρες, κι ο άνεμος φυσούσε δυνατά.
♦ Ξαφνικά, μέσα από τα βράχια, βγήκαν ληστές. Του πήραν τα ρούχα και τα πράγματα και τον χτύπησαν τόσο που έμεινε πεσμένος στο χώμα, κουρασμένος, πληγωμένος και μόνος.
♦ Από τον δρόμο πέρασε πρώτος ένας ιερέας. Φορούσε όμορφα ρούχα και κρατούσε βιβλία. Είδε τον τραυματισμένο άντρα, αλλά έκανε πως δεν τον είδε. Έστριψε το βλέμμα του και συνέχισε να περπατά.
♦ Ύστερα πέρασε ένας έμπορος. Είχε χρήματα, άλογο και καλή φορεσιά. Κοίταξε τον πληγωμένο, κούνησε το κεφάλι και ψιθύρισε:
— Δεν είναι δική μου υπόθεση…
Και συνέχισε τον δρόμο του.
♦ Ο άντρας στο χώμα δεν μπορούσε να μιλήσει. Το πρόσωπό του ήταν σκονισμένο και τα χέρια του αδύναμα. Άρχισε να νομίζει πως κανείς δεν θα τον βοηθούσε.
♦ Τότε, φάνηκε ένας τρίτος άνθρωπος. Ήταν Σαμαρείτης, δηλαδή από άλλο τόπο — και πολλοί δεν τον ήθελαν, μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετικός.
♦ Εκείνος, όμως, όταν είδε τον πληγωμένο άνθρωπο, σταμάτησε αμέσως. Έσκυψε κοντά του και του είπε με ήρεμη φωνή:
— Μη φοβάσαι. Είμαι εδώ.
♦ Έβγαλε ένα μικρό μπουκαλάκι με λάδι, καθάρισε τις πληγές του, του έδωσε νερό, και τον σήκωσε με προσοχή. Τον ανέβασε στο ζώο του και τον πήγε σε ένα μικρό πανδοχείο στο χωριό.
♦ Εκεί είπε στον πανδοχέα:
— Φρόντισέ τον, σε παρακαλώ. Κι αν χρειαστείς περισσότερα χρήματα, θα περάσω ξανά και θα σου τα δώσω.
♦ Ο πληγωμένος άντρας, όταν άνοιξε καλά τα μάτια του, είδε δίπλα του έναν ξένο που δεν τον ήξερε, μα του είχε δώσει αγάπη σαν φίλος.
♦ Από εκείνη τη μέρα, έλεγε σε όλους:
— Δεν έχει σημασία από πού είσαι ή πώς μοιάζεις… σημασία έχει ποια είναι η καρδιά σου.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης