Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που η Χιονάτη έζησε την πρώτη της περιπέτεια με τους επτά νάνους και την κακιά βασίλισσα. Πλέον ζούσε ειρηνικά στο παλάτι της, σοφή και αγαπητή, αλλά μέσα της υπήρχε μια σκιά νοσταλγίας… Κάτι την καλούσε.
Ένα βράδυ, καθώς περπατούσε στον κήπο με τις νυχτοπεταλουδες, άκουσε έναν ψίθυρο που δεν προερχόταν από κανέναν άνθρωπο:
«Το Ρόδο του Χρόνου άνθισε ξανά. Εκεί όπου σταματούν όλα… μπορεί να αρχίσουν πάλι.»
Η Χιονάτη ακολούθησε τον ήχο, που την οδήγησε στο παλιό μαγικό καθρέφτη, ξεχασμένο πια στη σοφίτα του παλατιού. Το γυαλί του έλαμπε, σαν να ξυπνούσε από ύπνο αιώνων. Εκείνη τον άγγιξε — και ο κόσμος άνοιξε.
Ξαφνικά, η Χιονάτη βρέθηκε σε ένα διαφορετικό βασίλειο, παγωμένο στον χρόνο. Οι κάτοικοι ήταν ακίνητοι σαν αγάλματα. Το χιόνι δεν έλιωνε ποτέ. Και στην καρδιά της παγωμένης πόλης υπήρχε ένας κήπος που άνθιζε μόνο ένα λουλούδι: το Ρόδο του Χρόνου.
Το ρόδο φύτρωνε μία φορά κάθε 1.000 χρόνια. Όποιος το άγγιζε μπορούσε να αλλάξει μία στιγμή του παρελθόντος. Αλλά είχε και ένα τίμημα: κάτι θα χανόταν για πάντα.
Στον κήπο, η Χιονάτη συνάντησε ένα παιδί-φάντασμα, τη Λίνα, που της είπε:
— «Το ρόδο άνθισε για σένα. Έχεις μέσα σου ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ. Μια επιθυμία που δεν ειπώθηκε.»
Η Χιονάτη κατάλαβε. Δεν είχε αποχαιρετήσει ποτέ τους Νάνους. Είχε φύγει από κοντά τους ξαφνικά, με το φιλί του πρίγκιπα, και μέσα της ένιωθε πως είχε αφήσει κάτι μισό.
Η Λίνα της έδωσε ένα ρολόι χωρίς δείκτες.
— «Αν το ρυθμίσεις σωστά, θα ξαναβρεθείς στην τελευταία νύχτα με τους Νάνους… Αλλά πρόσεξε. Ό,τι αλλάξει, αλλάζει για πάντα.»
Η Χιονάτη έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε:
— «Θέλω να τους πω… αντίο.»
Και τότε, βρέθηκε στο ξύλινο σπιτάκι στο δάσος. Οι Νάνοι κοιμόντουσαν, και το φεγγάρι έλουζε το δωμάτιο. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.
Τους φίλησε έναν έναν στο μέτωπο και άφησε ένα μικρό γράμμα με μια ζωγραφιά — μια αγκαλιά με επτά καρδιές γύρω από τη δική της.
Όταν ξύπνησαν, δεν την είδαν, μα ένιωσαν… πως κάτι είχε κλείσει όμορφα.
Η Χιονάτη επέστρεψε στον παγωμένο κόσμο. Το ρόδο μαράθηκε — και ο χρόνος άρχισε ξανά να κυλά. Οι κάτοικοι ξύπνησαν, ο ήλιος έλαμψε, και το βασίλειο ξαναγέμισε χρώματα.
Η Λίνα χαμογέλασε:
— «Το δάκρυ έγινε λουλούδι. Και το αντίο έγινε αιώνια μνήμη.»
Από τότε, η Χιονάτη είχε ειρήνη στην καρδιά της. Δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα πια. Ζούσε, αγαπούσε, θυμόταν. Και κάθε 1.000 χρόνια, το Ρόδο του Χρόνου ξαναάνθιζε — όχι για να διορθώσει… αλλά για να τιμήσει.
✨ Τέλος ✨
📝 Σημείωση συγγραφέα:
Η ιστορία αυτή βασίζεται στον κλασικό χαρακτήρα της Χιονάτης από τα παραμύθια των Αδελφών Γκριμ, που ανήκει στο δημόσιο τομέα (public domain).Η παρούσα αφήγηση αποτελεί νέα, αυθεντική δημιουργία φαντασίας, γραμμένη ειδικά για παιδιά, και δεν σχετίζεται με σύγχρονες εκδοχές που υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα.
📜 Παραμύθι & εικόνα: © fairytalesworld.com
Για προσωπική χρήση μόνο – Απαγορεύεται η εμπορική αναδημοσίευση χωρίς άδεια.
Δες τους Όρους Χρήσης